Ja, het was hoe dan ook zalig om een paar dagen in Ulaanbaatar te leven met een fijn en schoon hostel (h7)! Het hostel was namelijk gewoon een appartement met 4 bedden(6,- per nacht). Dus Alexa en ik hadden een eigen kamer met groot bed waar we die volgende dag ons ontbijtje (koffie/thee met brood, ei, tomaatjes en wat pruimen-voor de vitamientjes) op aten en afleveringen keken van Streetlab. Zo'n luie dag hadden we even nodig en het was heerlijk.

Onze laatste twee dagen hebben we in het Gorkhi Terilj national park gespendeerd. We moesten met backpack achter en rugzak voor, 1 uur en 50 min. door de natuur lopen om bij een familie met ger te komen waar we zouden overnachten (dit keer wel betaald). We hadden er alleen telefonisch contact mee gehad en hun naam gekregen.

Toen in de verte zwaaide er een man en we liepen er op af. We noemde de achternaam en hij liet ons vriendelijk binnen. We werden meteen verwend met zoute melkthee, brood en boter(urum).

Toen hij na een tijdje vroeg (met gebaren) hoeveel nachten we bleven en hoeveel we hem zouden betalen begonnen we een beetje te twijfelen of dit wel het juiste adres was. En dat was het dus niet.

Maar niks aan de hand, deze familie was heel leuk. Ze hadden koeien en kalkoenen. De boter was ook veel smeuïger dan die in de Gobi! En de Buuz die we maakten was met koeienvlees ipv paarden! We leerde wel 8 nieuwe vouw-technieken bij om deze dumping's te maken en nóg fijner.. ze stookten op hout! We lagen in onze 'bedjes' (verhoogde plank) met een heerlijk knetterend vuurtje naast ons.

De volgende morgen stonden we vroeg op. We gingen een route lopen van 36km. Het was erg koud die ochtend. De wind sneed in mijn wangen en ik hielt mijn handen ver in mijn mouwen. Een hond liep met ons mee langs de afgeronde rotsen, de kale bomen en het ijskoude riviertje. Het voelde alsof we hem aan het uitlaten waren want hij liep uiteindelijk wel 5 uren met ons mee. We lieten hem een uurtje buiten wachten toen we eindelijk een tentje gevonden hadden waar ik die lekkere poeder cappuccino kon drinken. Ik heb daarna nog naar hem gezocht maar zag ook een bordje staan 'verboden voor honden'.

Nou goed het was een prachtige wandeling en op de terugweg konden we een stuk meeliften om ons anderhalf uur saaie wegloop te besparen. Vanaf hier was het nog maar anderhalf uur en we liepen de berg op om over de rug naar onze ger te lopen. Bij aankomst aten we de Buuz die we zelf gevouwen hadden en gingen we weer vroeg ons bedje in.

Die volgende morgen liepen we weer leuk anderhalf uur naar de weg en kregen we daar een lift (incl. Live zang van de bestuurder) naar het dorp waar de bushalte was. De bus wou net vertrekken toen onze man hard tegen de buschauffeur riep; 'wacht!!!' (O.i.d..) En toen konden we nog net mee!

4 uur later in Ulaanbaatar aangekomen, even bijkomen met échte koffie en taart natuurlijk. Om 17:20 pakten we de nachttrein naar de grens van China!

De volgende morgen om 7:30 kwamen we daar aan en stapten we over op een speciale bus die ons de grens over kon brengen. En daar over de grens konden we weer verder. We pakten een bus richting Datong en moesten na 5 uur nog 1 keer overstappen. Het was 17:30 en meteen onze laatste bus-mogelijkheid om naar Datong te gaan (aankomst 19:30).

Daar waar ik een hostel geregeld had op booking.com met mooie foto's en midden in het centrum. Hij had nog geen beoordelingen dus ik dacht dat hij misschien net nieuw was.

Maar dat was het dus niet.

Ten eerste kwamen we daar best laat en vooral moe aan en zei meneer dat het dubbel zo duur was. "Dat kan niet want we hebben gereserveerd via booking.com voor deze prijs.." Meneer kende die hele site niet en wij werden chagrijnig..

Uiteindelijk kon het wel en kregen we ons kamertje.. (weet wel dat deze meneer ook geen woord engels sprak.. dat maakt het allemaal zo lastig hé in China).

Ons kamertje was helaas niet zo mooi als op de foto's en die stink wc al helemaal niet. Ik heb niet eens de badkamer bekeken, ik kon nog wel een 5e nacht wachten met douchen. Die nacht wéér nauwelijks geslapen door het lawaai en gesnurk van anderen.

Maar gelukkig hadden voor de volgende morgen al een fijn hostel kunnen regelen anderhalf uur lopen vanaf hier, dus daar gingen we zo snel mogelijk naar toe!

Eenmaal daar weer helemaal opgeladen met een heerlijke douche, cappuccino en een lekker ontbijtje (wat hebben wij het toch goed he?!).

Dus met een glimlach op ons voorhoofd stapten we een bus in die ons naar de Datong caves van ong. 400jaar na chr. zou brengen! Student ben ik niet meer maar ik probeer het nog altijd, helaas betaalde ik toch 18,- euro entree. Maar ja, het was het in ieder geval zeker waard!

Terug in Datong aten we hotpot. Onbedoeld wel want we wezen met ons vingertje maar een paar Chinese tekens aan met een vaag plaatje er bij. We dachten dat het bloemkool was maar het waren dus ruggenwervels en hee geen probleem! We aten zelfs het merg smakelijk op (is een delicatesse). Na de ingewanden van Mongolië, is bijna alles nu wel te eten en dat is stoer, ja!

Het was lekker en helaas was deze nacht voor mij, als snelle slaper en dus zonder oordopjes best wel lastig want er was zo'n meisje dat rochelde wel om de 2 min. Tot een uur of 1:30. Niet zachtjes maar zo kneiter hard dat ik er steeds van schrok. Boeren en scheten en dat terwijl ze er heel lief uit ziet.

Ja, ik wil eigenlijk leuk eindigen maar deze nacht was gewoon flut.