Mijn tweede dag Lijiang.. Ik ontliep de bewakers weer bij de ingang en at een chicken sandwich met een ijskoffie in de old town. Ik weet het, maar af en toe mag ik best westers eten..

Een paar foto's met Chinezen verder, liepen we de rivier omhoog die ons naar een mooi groot park leidde met veel grote vijvers en treurwilgen. Maar toen moest ik er toch aan toegeven om een dagticket te kopen.. Shit, verloren.

Ik wou graag naar het museum van de Naxi Dongba cultuur. Zo'n 1000 jaar oud met hun eigen hiërogliefen die ze nog steeds gebruiken. Prachtig om te zien hoe ze hun taal verbeelden in kleine afbeeldingen. Veel komt ook overeen met het Chinees maar dat is toch meer 'versimpeld'. Het museum is gratis maar je loopt er ook zo doorheen.

Daarna besluit ik een winkel te zoeken waar ik een hempje kan kopen maar dit is zwaar mislukt. Chinezen zijn als de dood voor de zon. Ze dragen hier in de hitte lange kleding, paraplu's en ze smeren ook crèmes met wit pigment..

Maar goed, wel veel andere 'niet dringende' spullen gevonden met mijn koopdrift.

We drinken ergens een biertje en ok ik waag toch nog een poging om een hempje te vinden.

Hier raak ik Quinten kwijt en ik ga op een super mooie plek zitten om te eten. Wéér bestel ik een ijskoffie en wat patatjes want ik heb geen trek (af en toe mag ik best westers...).

Al snel komen er twee meisjes naar mij toe voor een praatje. Een van de meisjes kan super goed Engels (voor Chinezen).

Dus na een tijdje vraag ik haar of ze weet waar ik Deet kan kopen. We zitten hier in een gebied met het risico op malaria dus misschien niet zo'n heel gek idee....

Nee ok, het is eigenlijk gewoon super dom en ik stress hem heel erg op het idee alleen al.. Maar dus door omstandigheden bladiebla..

Ze brengt mij naar de apotheek, een kwartier hiervandaan. Geeft mij een crème die ik twee keer per dag moet smeren en ik pak maar nog een tube. We lopen terug en ze wil graag een foto maken natuurlijk. Prima! Lachen, peace, duim omhoog.. je weet wel hoe dat gaat. Terug in het restaurant smeer ik mij eerst helemaal in met de crème. Ze kijkt mij een beetje verbaast aan. De serveerster leest de tube en kijkt mij ook wat vervreemd aan. Het voelt wel erg koud en dan kom ik er achter dat het voor NA de beet is.. Pfff communicatie.. Het meisje geeft mij een spray die wel tegen de muggen is maar ik heb tranen in mijn ogen van al die verfrissing. Dan komen de moeders van de meisjes bij mij zitten, bestellen (alweer ja) een ijskoffie voor mij en maken foto's. Lachen, duim omhoog, lachen, peace, lachen, lachen en mijn wangen beginnen kramp te krijgen.

De moeder en dochter zeggen dat ze een liedje voor mij willen zingen en dat vind ik best wel geinig. Ze gaan op het podium staan en ik applaudisseer met verkrampte wangen. Daarna wil het andere meisje een liedje voor mij zingen, en zij heeft wél echt een mooie stem! We wisselen contactgegevens uit, want ik wil graag wat terug doen. Ze welkom heten in Amsterdam bijvoorbeeld en ik krijg al meteen een mail met een shitload aan foto's.

Ik vertel haar dat ik nu echt moet gaan omdat ik morgen om 7:00 de bus moet pakken naar The Tiger Leaping Gorge. Een moeder die dus geen Engels kan schenkt weer wat thee in en deelt Raffaelo's uit. Ik drink de twee slokjes op en ze schenkt weer bij. Oke, ik vertel ze dat ik nu echt moet gaan en geef iedereen een dikke knuffel en bedank ze.

Ik loop terug, in een best tempo door de menigte naar mn hostel. Gelukkig ligt Quinten in zijn bed.

Lijiang was fijn, maar nu wil ik slapen.