Tweede dag Shangri-la: met 8 man uit het hotel, pakte we een taxi naar National Park Shangri-la. Dit park is ontzettend groot en bezit 20% van alle vegetatie van China. Natuurlijk kopen we een ticket, en de parkbus brengt ons naar een plek waar we mogen lopen. Mogen lopen op een soort vlonder. Op de paden die zij als een verhoging van houten latten speciaal aangelegd hebben. Jeetje dit lijkt eerder nog Centerparks o.i.d. De natuur blijft hierdoor natuurlijk wel in zijn glorie en ik heb er ook echt wel van genoten! Maar wandelschoenen heb je hier niet echt nodig. Eerder je selfiestick, paraplu voor de zon en je slentertempo.

We liepen zo'n 5 uur en pakte nét voor de regen weer de bus terug.

Deze avond gingen we uit met de Italiaan en de 'Engels sprekende' Chinees. Het was erg gezellig, hebben het laat gemaakt en de volgende morgen stonden we beide, om 7:00 klaar om naar The Tiger Leaping Gorge te gaan!

Wandelschoenen aan en gaan.

We pakten de bus, een beetje brak wel.. Probeerde bij aankomst nog wat naar binnen te proppen en pakte een taxi naar de Up Tiger Leaping Stone.

Het stuk van de rivier die een behoorlijk flinke stroomversnelling heeft, en natuurlijk een grote rots in het midden waar het bruine water tegenaan klettert. Zo'n woeste rivier heb ik nog nooit gezien. En ik vroeg eerder zelfs nog of ik er kon zwemmen.. Haha nou, als je hier in terecht komt, ben je letterlijk één met de rivier.

Daarna begonnen we met het beklimmen van de 'Haba Snow Mountain' (5396m). De zon scheen volop, het zweet drupte van mijn hoofd en vanwege de hoogte, waren we snel buiten adem (2670m). Je kan hier zuurstofflessen kopen trouwens, voor deze hoogte een beetje een luxe, maar in Tibet (5000m) koop ik er zeker een paar!

We klommen 2 uur lang steen voor steen naar boven, kwamen nauwelijks anderen tegen maar zaten wel steeds op de hielen door twee Chinezen. Dat gaf ons weer energie om door te gaan, we zagen het namelijk als een soort van oorlogje. Maar goed, eenmaal boven was het uitzicht prachtig! Helaas waren de white peaks niet te zien vanwege wolken, maar we konden de Yangtze zien, en de gigantische berg 'Jade Dragon Snow Mountain' tegenover ons (5596m). We liepen een heel stuk verder op ongeveer de zelfde hoogte, bereikten zo de 2670m. Een fijne omgeving, met klokgeluidjes van de geitjes, en het ruige stuk van de Yangtze was nog steeds goed te horen.

We kwamen een uitzichtpunt tegen waarbij een bewoner haar kraampje neer gezet had en 10yuan vroeg als je langs haar naar het uitzichtpunt wou. Het is niets, maar het principe.. Dat deden we en het was echt heel mooi!

Rond een uur of 6 kwamen we aan bij Halfway, het hostel waar we wouden overnachten. We kregen een lege 'Dormitory room' met een hele wand van glas waardoor we een prachtig uitzicht hadden. En natuurlijk pakten wij de bedden naast het grote raam. We aten rijst met wat lekkere dishes en gingen uitgeput naar bed.

'S nachts werd ik wakker van Quinten, die aan alle kanten leeg liep. Dit ging zo elk half uur door en we hadden beide geen oog dicht gedaan. Dit kon geen hoogteziekte zijn, dacht ik. Eerder een virus of iets dergelijks..

De volgende morgen zei Quinten dat hij niet wou lopen, logisch. Dus ik ging er alleen op uit, liet wat geld achter en we spraken om 17:00 af bij een hostel waar we ons backpack achter gelaten hadden. Quinten zou nadat hij wat uren geslapen had, een taxi pakken.

Ik liep een weg naar beneden, ze vertelde mij namelijk dat je ook via de autoweg, langs de rivier terug kon lopen en het leek mij leuker om een 'andere' weg terug te pakken. Ik was vrij snel beneden en er passeerde mij soms wat auto's, maar niet veel. Ik liep continue langs de afgrond en had telkens ook een mooi uitzicht. Ik zag dat er vaak een mudslide geweest was en dat het asfalt weggegleden was, dit losten ze op d.m.v. stenen maar het zag er niet echt save uit.

Op een gegeven moment kwam ik weer bij de 'Up Tiger Leaping Gorge Stone' en nam nog maar eens een kijkje. Waar je toch wel weer behoorlijk veel trappen af, en weer op moet. Maar deze rivier heeft zo veel kracht, je kan er uren naar kijken als je niet steeds gevraagd wordt weg te gaan omdat ze dan ff een selfie kunnen maken op jou plekje.. Goed, vandaag was ik meer tastbaar voor Chinezen die naar mij keken, wijsten en lachten en ik besloot maar weer verder te gaan. Ze wijzen en roepen namelijk 'white goreng', wat 'blanke' betekend en normaal wijs ik terug en roep ik 'djang goreng', wat Chinees betekend. Daar kijken ze dan even raar van op. Ook als ze je passeren en 'HELLO' roepen, zeg ik 'Nihou'.. en dan weten ze niet meer wat ze moeten met hun leven.. Okee grapje.

Ik liep verder, de weg was hier behoorlijk wat drukker vanwege die attractie. Ik werd continue omvergeblazen door vrachtauto's en toeristenbussen.. En ik liep nog steeds langs die afgrond en ik kan jullie deze weg zeer afraden.

Maar ik kon ook niet meer terug, dus ik deed extra voorzichtig en liep met zweethandjes door drie tunnels zonder stoepje..

Maar ik doe dit nooit weer, sorry papa en mama..

Aangekomen om 16:30 bij Jane's Tibetan G.H. was er nog geen Quinten te bekennen. Ik trok mijn bergschoenen uit, mijn sokken en strekte mijn verkrampte tenen.

Ik wachtte anderhalf uur en nu was ik best wel even zenuwachtig of hij wel genoeg geld had gehad voor de taxi, misschien was er iets gebeurd.. In ieder geval was er geen mogelijkheid hem te bereiken..

Maar daar was 'ie'! Finally, en we konden door. Hij vertelde dat de auto stuk was en dat hij 1,5 uur moest wachten op een andere taxi. Én dat hij misschien wel wist waarom hij zo ziek geworden was. Er lag namelijk een geopende waterfles onder zijn bed, die hij voor het slapen gaan, met volle teugen naar binnen geslokt had, die Quinten..

We pakte een taxi, die zei in 15 min te vertrekken en wij wisten hoe snel de keuken in China was dus bestelde twee dishes met rijst. Maar dit duurde al 15 minuten en met schaamte op mijn gezicht zag ik andere mensen in ons taxibusje wachten. Ik dacht, ik betaal en we gaan. Maar de chauffeur laste een pauze van 20min. in. We aten razend snel, en wél met stokjes niet te vergeten, jongens! Erwtjes, met stokjes.

De mensen tegenover mij keken met grote ogen en een brede grijns en het gelach werd steeds harder. Maar het maakte mij echt niet meer uit, ik ben snel in erwtjes eten met stokjes, hoe koel is dat?!

We stapten het busje in en gelukkig moesten we nog op anderen wachten. Ze verstaan nog steeds geen Engels dus uitleggen gaat ook niet..

We reden een andere weg om de tolwegen te vermijden maar het koste niet veel meer dan 30min extra.

Terug in Lijiang sliepen we in hetzelfde hostel als eerst; Garden Inn, en werden met open armen ontvangen. Ook al stonk ik naar zweet en zweetkleren van gister.. Ik nam een heeeeeerlijk warme douche(eerste keer dat ik toe ben aan warm water), en ging tevreden slapen.