Wanneer wij in Dali waren:

In het hostel ga ik in gesprek met een meisje die er tijdens deze vakantie werkt. Ze slaapt op mijn kamer en verteld dat ze al 7 jaar studeert en nog 3 te gaan heeft om dokter te worden. Ik hoor een brok in haar keel en als ze verteld dat haar ouders dat gekozen hebben en zij haar studie niet leuk vind, lijkt het wel alsof ze moeite heeft haar tranen binnen te houden. Ik probeer voorzichtig door te vragen.. Ze zou graag lerares worden maar dat wordt minder goed betaald, en het is lastig een baan te vinden in het onderwijs. Ze verteld over de stress en risico's wat het als dokter met zich meebrengt en ik voel mij ongelofelijk schuldig als ze vraagt naar wat ik doe en of ik het leuk vind.. Of mijn ouders het voor mij gekozen hebben en of ik gelukkig ben.. Jeetje..

Het gesprek gaat verder en ze vraagt of ik nog een keer terug wil komen naar deze plek.

Ik vertel haar over de documentaires die ik gezien heb over China, en dat er dingen zijn die ik niet kan bevatten door het cultuurverschil. Over de hoeveelheid mensen die zelfmoord plegen en vooral over Tibet. Dat dit mij interesseert en ik dingen met eigen ogen wil zien.

Al dacht ik dit voorzichtig over te brengen, ze stemt er niet echt mee in. 'Who told you that?' zegt ze lacherig.

Het is even stil en ik probeer het nog een keer, bijvoorbeeld over het visum. Waarbij we niet konden vertellen naar Tibet te gaan en zelfs een ticket hebben moeten vervalsen. Ze lijkt het niet te horen en ik geef op.

Wat wil ik nou ook eigenlijk bereiken..

Het wordt mij nu wel erg duidelijk hoe belangrijk persvrijheid is en ook vooral het wereldwijde internet. Niemand krijgt iets mee hier.. Het is logisch dat dit als een grote waanzin klinkt..

Of nou ja niemand? Ik heb natuurlijk geen idee..