We vertrokken vanaf Phuket naar Khao Sok National Park met de local bus. We namen dit keer alle tijd die dag en kwamen in de avond aan. We aten een curry, de allerlekkerste tot nu toe en besloten om hier alle curry's te proberen. Maar niet vandaag.

De volgende dag deden we ook best behoorlijk rustig aan en bedachten we om op eigen houtje even het park in te gaan. Een dagticket kostte ons rond de 10,- p.p. Prima.
We liepen ongeveer drie kwartier door mooi bamboe bos en jungle tot we toen een checkpoint tegenkwamen waar we niet verder mochten natuurlijk zonder gids. Shit ja, we hadden niet verwacht dat er een mannetje met een fluitje zou staan..
Maar er stond dus een mannetje met een fluitje en daar kon hij dan op blazen als hij ons daar zo stiekem zag lopen. Het voelde weer een beetje als op de middelbare school.
Hij kon ook geen gids voor ons regelen en er zat niets anders op om terug te lopen.
We probeerde nog om een stuk door de jungle te gaan om zo weer bij het paadje te komen maar dat was niet zo'n goed idee. Toen ik naar Alexa haar sandalen keek zag ik een zwart dotje onder haar gesp verschuilen en toen controleerde ik mijzelf ook even. Yup, ik heb er ook een. Een dotje en wel de eerste bloedzuiger van het jaar.

Die dag was helaas een beetje een bummer dus probeerden we voor de volgende dag dan wél een gids te regelen. Dit keer zouden we met een bootje over het meer gaan varen met wel 100 eilandjes! Prachtig gebied is dit joh! Je kan het een beetje vergelijken met Guilin weet je wel, waar ik het eerder over had!
We vaarden naar een plek waar een drijvend restaurantje was. Daar hebben we verse vis gegeten en een duik genomen van de duikplank. Hier liepen we de jungle in. Het had geregend en we sjokten daarom wel een uur door een modderlaag van 10 cm. Af en toe konden we ons even wassen en een duikje nemen in het stromende watertje waar we langs liepen. Wij en de gids vonden het heerlijk en plonsden er in maar de rest wou er liever niet in want dat waren schijters. Ik vertelde ze dat er geen bloedzuigers in dit water zitten maar ik kon ze niet goed genoeg overtuigen. Want er zitten hier geen bloedzuigers in het water. Gisteren in het curry-restaurantje hebben we er alles over gelezen! Bovendien is het niet eens het seizoen voor de landbloedzuigers.. Anyway, jammer voor hun.
We sjokten zo verder met tot onze enkels in de modder tot we bij een mooie watergrot kwamen en daar gingen we in natuurlijk. Een beetje klimmen, zwemmen en bukken. Dit was wel heel leuk om te doen. We zagen een dikke pad, een dikke spin zonder ogen, gekke wesp coconnetjes en stalactieten. We kregen niet zo veel informatie want het motto in Thailand is een beetje; 'Iedereen kan tours geven! Ook al weet je geen reet.'
Nee deze dag was picobello. Mooie instagram-foto gemaakt dus ja. Geintje natuurlijk.

Jeetje wat deden we daarna ook al weer?
Volgens mij pakten we de trein voor 30 cent en 2,5 uur verder kom je aan in Bang Saphan. Een dorp dat niemand kent want daar gingen we voor!

We kwamen er uitgeput in het donker aan met een vies plakkerig lichaam en zagen niet veel mensen of een taxi, wat we wel nodig hadden.
We hadden gauw genoeg van een vage man die iemand zou bellen en ons lang liet wachten met een plan. Dus ik vroeg een vrouw die voor het station zat. Haar man kon ons wel afzetten en dat klonk wel betrouwbaarder. Eenmaal bij ons huisje aangekomen kregen we een zak met koekjes van de mevrouw en na een heerlijke douche ploften we in bed.

De volgende morgen liepen we naar het strand, waar we uren over gewandeld hebben met de mooiste schelpen. Dit was de eerste keer voor mij dat ik al dit kostbare zag liggen. We kwamen ook nauwelijks toeristen tegen, wat een dag. We liepen een andere weg terug maar moesten over een brug die onder water stond. Naast de brug was een elektriciteit-mast in het water gevallen. Misschien kon het niks kwaad maar om op zo'n domme manier te sterven wou ik niet. Ik denk dat ik dat nu nog steeds niet wil. Of sterven überhaupt.
In ieder geval liepen we weer de zelfde lange strandwandeling terug op zoek naar eten. Eten vonden we pas uren later toen we over de grote weg richting het dorp liepen. Dat dorp ligt op nog een uur loop-afstand. We aten bij een standje waar een oude vrouw naast lag te slapen. Ze was heel lief voor ons en serveerde haar gerecht; noodlesoup! Dat krijg je hier met een visbal en een taai plakje rund maar het smaakte heerlijk.
Poe.. en eenmaal in het dorp gingen we op zoek naar koffie en daarna naar twee grotten.

Onderweg kwamen we telkens honden tegen die naar ons blaften en ik was niet normaal angstig na ons honden-avontuur in Phuket. Bij de ingang van de tempel weer honden natuurlijk maar we vonden een trucje dat als je een steen oppakt ze al bang voor je zijn. Dus met een stok en een steen in ons hand liepen we verder. We betaalde bij een vaag huisje 20 baht en konden verder. Een vrouw zei nog 'be careful' en ik vroeg mij af waarom. Al had ik een vaag vermoeden dat het misschien voor de al blaffende honden bedoeld was. Ik denk dat ik er 7 zag. Een monk was bladeren aan het vegen en verbranden en dat gaf wel een veiliger gevoel maar dat was nie..
De honden kwamen erg dichtbij en drie van hen lieten met hun recht overeind staande rughaar, hun waterige tanden zien. Onze trucjes met de stenen hielp ook niet. Ik vroeg de monk met angstzweet op mijn voorhoofd wat we moesten doen om verder te lopen maar de monk zweeg. Dit was natuurlijk weer een monk die niet mocht praten. Hij veegde met zijn bezem voorzichtig naar de honden om ze weg te jagen en ik ging zowat ín het vuur staan. Deze honden waren niet bang voor vuur, nee en nog 7 honden waren er bij gekomen. Als ik had moeten poepen dan had ik wel een doordrenkte broek gehad en ik weet niet hoe we dit overleefd hebben of wat dan uiteindelijk de truc was.. ik heb in ieder geval de stenen kunnen werpen wanneer nodig en de stok om mij heen gezwiept om ze niet in mijn vlees te hebben hangen.
We passeerden de eerste grot maar daar was mijn aandacht niet bij. In de verte zag ik weer twee honden naar ons staren.. we besloten de trap op te gaan, naar de eerste grot.
Ik had het echt niet meer.. waar ik mij het meest zorgen om maakte was dat we de zelfde weg weer terug moesten lopen binnen een uur. Ik besloot om bij deze grot te wachten tot ik meer gekalmeerd was, 7 kleuren had gedeponeerd en ondertussen werd ik lekgeprikt door de muggen.
Na een lachwekkende (achteraf natuurlijk) voicememo opgenomen te hebben liepen we terug. Met een nog grotere stok in ons hand liepen we naar beneden, 'relaxed' en pratend over het weer enzo en dit maal was het 'makkelijk'. Weer gegrom met dat slijmschuim dat van hun tanden drupte..

Ik deed een angstplasje in een openbaar toilet en zag een prachtig mooi wandelend blad! (ander onderwerp).
Ik was niet zo blij. Maar dat kwam meer omdat dit niet de laatste keer zou zijn in Thailand dat ik honden zou tegenkomen. Ik ben denk ik nog nooit zo bang geweest.. terwijl honden de aller liefste dieren ter alles zijn! Ik wil dit niet man. Maar mijn oerangst is goed aangewakkerd.. ik besloot om vanaf nu normaal te doen als we gewoon honden zouden passeren want dat is misschien beter dan als ze twijfel en angstzweet ruiken.
Het mag dan misschien wel een beetje overdreven klinken maar ik heb hierna dus meerdere mensen ontmoet met dezelfde ervaring. Allen in Thailand en wat blijkt; De honden van Thailand staan hier bekend om. Omdat 'de Thai' minder goed met hun honden omgaan dan hun buurlanden. Daarbij moet ik ook vermelden dat ik wel bijna zeker weet dat een aantal van deze honden rabiës zouden hebben en ze daar agressiever van zijn geworden. Dat is wat ik denk hé jongens, niet om mijzelf te verdedigen van mijn schijtluiserij (een klein beetje dan).

Terug kregen we een lift naar het dorp van een man die ons bij het afzetten liet weten dat hij blind was. Niet echt blind, maar wel bijna.

Lekker avond gegeten en toen het donker was moesten we nog terug lopen. Een vrouw met haar dochter op een scooter vroeg of we met haar mee wilden liften en toen we beter keken bleek het de gastvrouw van ons huisje te zijn. Met z'n vieren op de scooter gedrukt en met een heerlijke wind in mijn grijns-gezicht reden we terug.
Wat een dag.

De volgende dag pakten we de fiets en gingen we naar een strand in het noorden, Ao Bo Thonglang. Weer bevonden we ons op een lief lokaal plekje. We aten vet lekker kokosijs wat een vrouwtje zelf maakte, zagen veel uitgehongerde honden en puppy's, maakte onze nieuwjaarsfoto, vonden een afval-dump aan het strand en werden we nog achterna gezeten door een Bulldog op de fiets..
Prima dagje weer.