Couchsurf goals

Last october ‘18 a real special lady from San Diego, couchsurfed at my house for three nights.

We spent almost every day together and felt as if we were friends for a long time. The morning that Nancy left we said, “it would be really cool if we will see each other again and do a trip together”. We both agreed and I said “but it will be ‘really’ cool, if we just do it!”

And so we did.

So I took the plane to Los Angeles (LAX) and after 10,5 hours I stood in a row for the esta-check (visa) for a very véééry long time. I took the bus to downtown LA and after an hour I arrived. They said that I needed to pay at the station down the stairs but I couldn’t find it and this was my first badass-action of the journey (saved me 7 dollars, yolo).

I bought a train ticket to San Diego were Nancy would pick me up.

The first things that I recognized about ‘the United States of America’ was, how kind and polite (most) people are, how many homeless people I see on the streets and how difficult it is to find a normal restaurant or shop were I could buy ‘healthy’ food.Thats why I went to Subway and I asked for less sauce ( they put literally a ESPRESSO-cup of mayonnaise on your sandwich). I don’t know why I measure it with coffee. Maybe.. I miss a good (strong) cup of coffee.

So after 3 hours I arrived (half dead/half asleep), at the station. And there she was, Nancy Ross with her favorite ice-cream in her hand for me.

I was blessed. We got in the car, drove to her house and after meeting her two roommates Paul and Carlos, I went to bed. Finally.

Vliegende Meubelmakers In Suriname 2019

[graag delen]

Hee daar gaat ze weer!

In 2016 heb ik mijzelf Vliegende Meubelmaker mogen noemen toen wij na de zware aardbeving in Nepal naar het getroffen gebied zijn gegaan. Met de lokale bevolking hebben wij toen schoolmeubilair gemaakt voor de kinderen in het berggebied Sindupalchok. We hebben daar een werkplaats gecreëerd met werkbanken en een hoop gereedschap van Stichting Gered Gereedschap.

Drie mannen hebben de vaardigheid onder de knie gekregen en ook veel kinderen hebben ons willen helpen. Het is fijn om elke dag weer de dankbaarheid te voelen maar nog fijner dat ze nu de skills en de mogelijkheid hebben om dit voort te zetten.

Ik ben blij dat ik niet door middel van geld geholpen heb maar vooral met het doorgeven van het meubelmakers schap.

Ik ben gaan zoeken naar meerdere organisaties waarbij ik vrijwillig kon helpen maar vond het heel moeilijk om een passende te vinden. Ik ben bij informatie avonden geweest en merkte dat veel organisaties vooral denken aan het genot van de vrijwilligers. Dit snap ik niet zo goed.

Dat is waarom ik nu weer kies voor de De Vliegende Meubelmakers Stichting. Genot haal je uit het vak, de dankbaarheid en het resultaat.

—————

In de zomer van 2019 ga ik met een groep van 7 vrijwilligers op pad naar Suriname. We gaan daar Stichting Unu Pikin steunen met o.a. nieuwe producten op de markt brengen samen met de jongeren van Unu Pikin. De stichting heeft door de slechte economische omstandigheden, erg veel moeite om hun hoofd boven water te houden. Zij moeten het doen met de verkoop van hun producten en donaties. Wat hen voornamelijk draaiende houdt, zijn schoolbankjes of meubels voor kindertehuizen in de buurt van Paramaribo. Helaas is de machine die ze hier voor gebruiken, zodanig stuk dat ze heel hard een nieuwe machine nodig hebben.

Het gaat om een staal buigmachine (2400,-euro). Deze willen wij hen schenken!

HELPT U ONS MEE DIT BEDRAG TE BEREIKEN? Klik op deze link, veel dank alvast!!!:)

https://www.doneeractie.nl/help-unu-pikin-sociale-werkplaats-in-paramaribo/-36051

Natuurlijk kunnen jullie dit project hier weer volgen, net als in 2016 in Nepal!

Hier een kort filmpje van hun doorlopende project; https://m.youtube.com/watch?v=bdLvEeUnBfA

www.stichtingunupikin.nl www.vliegendemeubelmakers.nl

Rabiës voor gratis

We vertrokken vanaf Phuket naar Khao Sok National Park met de local bus. We namen dit keer alle tijd die dag en kwamen in de avond aan. We aten een curry, de allerlekkerste tot nu toe en besloten om hier alle curry's te proberen. Maar niet vandaag.

De volgende dag deden we ook best behoorlijk rustig aan en bedachten we om op eigen houtje even het park in te gaan. Een dagticket kostte ons rond de 10,- p.p. Prima.
We liepen ongeveer drie kwartier door mooi bamboe bos en jungle tot we toen een checkpoint tegenkwamen waar we niet verder mochten natuurlijk zonder gids. Shit ja, we hadden niet verwacht dat er een mannetje met een fluitje zou staan..
Maar er stond dus een mannetje met een fluitje en daar kon hij dan op blazen als hij ons daar zo stiekem zag lopen. Het voelde weer een beetje als op de middelbare school.
Hij kon ook geen gids voor ons regelen en er zat niets anders op om terug te lopen.
We probeerde nog om een stuk door de jungle te gaan om zo weer bij het paadje te komen maar dat was niet zo'n goed idee. Toen ik naar Alexa haar sandalen keek zag ik een zwart dotje onder haar gesp verschuilen en toen controleerde ik mijzelf ook even. Yup, ik heb er ook een. Een dotje en wel de eerste bloedzuiger van het jaar.

Die dag was helaas een beetje een bummer dus probeerden we voor de volgende dag dan wél een gids te regelen. Dit keer zouden we met een bootje over het meer gaan varen met wel 100 eilandjes! Prachtig gebied is dit joh! Je kan het een beetje vergelijken met Guilin weet je wel, waar ik het eerder over had!
We vaarden naar een plek waar een drijvend restaurantje was. Daar hebben we verse vis gegeten en een duik genomen van de duikplank. Hier liepen we de jungle in. Het had geregend en we sjokten daarom wel een uur door een modderlaag van 10 cm. Af en toe konden we ons even wassen en een duikje nemen in het stromende watertje waar we langs liepen. Wij en de gids vonden het heerlijk en plonsden er in maar de rest wou er liever niet in want dat waren schijters. Ik vertelde ze dat er geen bloedzuigers in dit water zitten maar ik kon ze niet goed genoeg overtuigen. Want er zitten hier geen bloedzuigers in het water. Gisteren in het curry-restaurantje hebben we er alles over gelezen! Bovendien is het niet eens het seizoen voor de landbloedzuigers.. Anyway, jammer voor hun.
We sjokten zo verder met tot onze enkels in de modder tot we bij een mooie watergrot kwamen en daar gingen we in natuurlijk. Een beetje klimmen, zwemmen en bukken. Dit was wel heel leuk om te doen. We zagen een dikke pad, een dikke spin zonder ogen, gekke wesp coconnetjes en stalactieten. We kregen niet zo veel informatie want het motto in Thailand is een beetje; 'Iedereen kan tours geven! Ook al weet je geen reet.'
Nee deze dag was picobello. Mooie instagram-foto gemaakt dus ja. Geintje natuurlijk.

Jeetje wat deden we daarna ook al weer?
Volgens mij pakten we de trein voor 30 cent en 2,5 uur verder kom je aan in Bang Saphan. Een dorp dat niemand kent want daar gingen we voor!

We kwamen er uitgeput in het donker aan met een vies plakkerig lichaam en zagen niet veel mensen of een taxi, wat we wel nodig hadden.
We hadden gauw genoeg van een vage man die iemand zou bellen en ons lang liet wachten met een plan. Dus ik vroeg een vrouw die voor het station zat. Haar man kon ons wel afzetten en dat klonk wel betrouwbaarder. Eenmaal bij ons huisje aangekomen kregen we een zak met koekjes van de mevrouw en na een heerlijke douche ploften we in bed.

De volgende morgen liepen we naar het strand, waar we uren over gewandeld hebben met de mooiste schelpen. Dit was de eerste keer voor mij dat ik al dit kostbare zag liggen. We kwamen ook nauwelijks toeristen tegen, wat een dag. We liepen een andere weg terug maar moesten over een brug die onder water stond. Naast de brug was een elektriciteit-mast in het water gevallen. Misschien kon het niks kwaad maar om op zo'n domme manier te sterven wou ik niet. Ik denk dat ik dat nu nog steeds niet wil. Of sterven überhaupt.
In ieder geval liepen we weer de zelfde lange strandwandeling terug op zoek naar eten. Eten vonden we pas uren later toen we over de grote weg richting het dorp liepen. Dat dorp ligt op nog een uur loop-afstand. We aten bij een standje waar een oude vrouw naast lag te slapen. Ze was heel lief voor ons en serveerde haar gerecht; noodlesoup! Dat krijg je hier met een visbal en een taai plakje rund maar het smaakte heerlijk.
Poe.. en eenmaal in het dorp gingen we op zoek naar koffie en daarna naar twee grotten.

Onderweg kwamen we telkens honden tegen die naar ons blaften en ik was niet normaal angstig na ons honden-avontuur in Phuket. Bij de ingang van de tempel weer honden natuurlijk maar we vonden een trucje dat als je een steen oppakt ze al bang voor je zijn. Dus met een stok en een steen in ons hand liepen we verder. We betaalde bij een vaag huisje 20 baht en konden verder. Een vrouw zei nog 'be careful' en ik vroeg mij af waarom. Al had ik een vaag vermoeden dat het misschien voor de al blaffende honden bedoeld was. Ik denk dat ik er 7 zag. Een monk was bladeren aan het vegen en verbranden en dat gaf wel een veiliger gevoel maar dat was nie..
De honden kwamen erg dichtbij en drie van hen lieten met hun recht overeind staande rughaar, hun waterige tanden zien. Onze trucjes met de stenen hielp ook niet. Ik vroeg de monk met angstzweet op mijn voorhoofd wat we moesten doen om verder te lopen maar de monk zweeg. Dit was natuurlijk weer een monk die niet mocht praten. Hij veegde met zijn bezem voorzichtig naar de honden om ze weg te jagen en ik ging zowat ín het vuur staan. Deze honden waren niet bang voor vuur, nee en nog 7 honden waren er bij gekomen. Als ik had moeten poepen dan had ik wel een doordrenkte broek gehad en ik weet niet hoe we dit overleefd hebben of wat dan uiteindelijk de truc was.. ik heb in ieder geval de stenen kunnen werpen wanneer nodig en de stok om mij heen gezwiept om ze niet in mijn vlees te hebben hangen.
We passeerden de eerste grot maar daar was mijn aandacht niet bij. In de verte zag ik weer twee honden naar ons staren.. we besloten de trap op te gaan, naar de eerste grot.
Ik had het echt niet meer.. waar ik mij het meest zorgen om maakte was dat we de zelfde weg weer terug moesten lopen binnen een uur. Ik besloot om bij deze grot te wachten tot ik meer gekalmeerd was, 7 kleuren had gedeponeerd en ondertussen werd ik lekgeprikt door de muggen.
Na een lachwekkende (achteraf natuurlijk) voicememo opgenomen te hebben liepen we terug. Met een nog grotere stok in ons hand liepen we naar beneden, 'relaxed' en pratend over het weer enzo en dit maal was het 'makkelijk'. Weer gegrom met dat slijmschuim dat van hun tanden drupte..

Ik deed een angstplasje in een openbaar toilet en zag een prachtig mooi wandelend blad! (ander onderwerp).
Ik was niet zo blij. Maar dat kwam meer omdat dit niet de laatste keer zou zijn in Thailand dat ik honden zou tegenkomen. Ik ben denk ik nog nooit zo bang geweest.. terwijl honden de aller liefste dieren ter alles zijn! Ik wil dit niet man. Maar mijn oerangst is goed aangewakkerd.. ik besloot om vanaf nu normaal te doen als we gewoon honden zouden passeren want dat is misschien beter dan als ze twijfel en angstzweet ruiken.
Het mag dan misschien wel een beetje overdreven klinken maar ik heb hierna dus meerdere mensen ontmoet met dezelfde ervaring. Allen in Thailand en wat blijkt; De honden van Thailand staan hier bekend om. Omdat 'de Thai' minder goed met hun honden omgaan dan hun buurlanden. Daarbij moet ik ook vermelden dat ik wel bijna zeker weet dat een aantal van deze honden rabiës zouden hebben en ze daar agressiever van zijn geworden. Dat is wat ik denk hé jongens, niet om mijzelf te verdedigen van mijn schijtluiserij (een klein beetje dan).

Terug kregen we een lift naar het dorp van een man die ons bij het afzetten liet weten dat hij blind was. Niet echt blind, maar wel bijna.

Lekker avond gegeten en toen het donker was moesten we nog terug lopen. Een vrouw met haar dochter op een scooter vroeg of we met haar mee wilden liften en toen we beter keken bleek het de gastvrouw van ons huisje te zijn. Met z'n vieren op de scooter gedrukt en met een heerlijke wind in mijn grijns-gezicht reden we terug.
Wat een dag.

De volgende dag pakten we de fiets en gingen we naar een strand in het noorden, Ao Bo Thonglang. Weer bevonden we ons op een lief lokaal plekje. We aten vet lekker kokosijs wat een vrouwtje zelf maakte, zagen veel uitgehongerde honden en puppy's, maakte onze nieuwjaarsfoto, vonden een afval-dump aan het strand en werden we nog achterna gezeten door een Bulldog op de fiets..
Prima dagje weer.

Wij westerse jonge, fantastisch

We kwamen erg laat aan in Thailand, zo rond 2 uur 's nachts. We hadden ons hotel tegenover het vliegveld geboekt maar het heeft ons toch nog behoorlijk wat tijd gekost om het te vinden.
De volgende dag hebben we de bus gepakt naar Patong. Daar hadden we een hotel geboekt voor 7 nachten.
Het was een klein beetje onverwacht, dit hier.
Sterker nog, ik was een beetje teleurgesteld.
Gepimpte tuktuk's met harde muziek, een druk strand met allerlei activiteiten als waterscooters e.d., waar ik niet op zit te wachten.
Er is een straat vol met zuipkroegen, volgebouwd met opvallende lichtjes. Ondertussen mannetjes die in je oor fluisterden 'pssst ping pong show' en daarna 'pop' geluidjes erachteraan maakten alsof de kurk van de fles gaat.
Nou goed, ik ben misschien ook niet het type mens dat hier naar toe moet gaan om te genieten. Ik kreeg erg het idee dat dit hier het 'ideale' is voor veel mensen. Elke dag lekker uitgaan met veel drank, lachen om de pingpongshow's, de volgende dag brak aan het strand liggen, daarna een massage & repeat.
Het voelde voor mij verkeerd om naar zo'n Pingpongshow te gaan trouwens.. ik had ook het gevoel dat ik er behoorlijk emotioneel van zou worden.. vermaken doe ik wel ergens anders.

Dus ik ben een beetje gaan uitzoeken wat nou de waarheid is achter deze show's. Is dit iets wat vrouwen vrijwillig doen? Krijgen ze genoeg betaalt? Is er een leeftijdsgrens?
Nadat ik verschillende verhalen op internet gelezen heb ben ik een beetje verslagen.. want wij mensen gaan hier heen voor 'ons' plezier..

Dit is wat ik weet;
Veel vrouwen komen hier terecht omdat ze hoog nodig geld nodig hebben, slachtoffers zijn van geweld en/of buiten hun macht raken. Ze krijgen niet veel betaalt en er kan geld ingehouden worden als ze te laat komen of iets fout doen. Er worden belachelijke dingen van ze gevraagd die ze gewoon moeten accepteren (bijvoorbeeld het gebruik van scheermesjes, waarbij het goed fout kan gaan, lees link). Er word door deze vrouwen vaak drugs gebruikt tijdens de shows wat ik goed kan begrijpen als je naalden uit moet persen. Er zijn meisjes van onder de 20 die hier terecht komen. Kortom, de vrouwen die hier terechtkomen, werken liever ergens anders.
Lees: http://pulitzercenter.org/reporting/price-sexual-torture-usd-181month
---
Maar goed, Alexa en ik hadden even een momentje nodig om te bezinnen.
We bedachten om de volgende dag een plan te maken voor de rest van de week. We hadden ten slotte al betaalt voor het hotel maar goed, mochten we na drie dagen al weg willen, dan kunnen we gewoon gaan want 'hey! We doen alleen waar we zin in hebben hé.' Het werd een uitdaging om de minder toeristische plekjes te vinden en daar gingen we voor zitten met google in ons rechter, en een ijs-cappuccino links. Deze dag hebben we ook gebruik gemaakt van de 'toeristische attracties' zoals: Thai massage en een voetscrub. Waarbij je je voeten 5 min. in een badje legt met een ik denk super chemisch spulletje want daarna kun je het er zo af krabben..

Thailand is toeristisch en dat verpest soms een beetje de sfeer.. het is ook wel fijn als er een tentje is waar je échte koffie kan kopen i.p.v. instant coffee.. maar het maakt het wel weer leuker als je er een beetje naar moet zoeken (trouwens, ze verkopen hier dus vaak ook western food en dat is veel duurder dan het lokale eten. Het lokale eten is wel altijd goed, ik had 1 enkele keer in een hotel keten dat ik dacht; dit smaakt niet. Terwijl het westerse meestal gewoon troep is).

Nou goed, Alexa en ik hadden een mooi plan voor de komende 5 dagen. Dan bleef er nog 1 dag over, maar 'hey! Dat zien we dan.'
De eerste dag hebben we beide een scootertje gehuurd en zijn we naar de kust in het oosten gereden (bij Puket stad). Daar met een longtailboat naar een eilandje gevaren, Coconut island. Daar is helemaal niks te doen en er is geen stroom las ik op internet. We liepen het hele eiland rond, kwamen niemand tegen naast de bewoners zelf. We zagen een hoop latex plantages (bomen met een halve kokosnoot onder de beschadigde bast om het op te vangen). We vonden mooie schelpen en krabbetjes.
Liepen terug door het bos met een hoop mieren, alert voor de slangen en toen zagen we in de verte wat kleine huisjes. Van een afstandje hoorde ik een vrouw roepen 'hello' en ik zag een vrouw met een vriendelijke lach naar ons zwaaien.
We zwaaiden vriendelijk terug en liepen over haar bospaadje verder.
Terug kochten we ergens wat gefrituurd deeg met gecondenseerde melk als dip en kregen we een lift van een mevrouw met een motor+zijbak waar ze hier allemaal mee rijden. Ze bracht ons helemaal naar de pier waar we de boot weer terug pakten.

Die dag reden we nog wat in de omgeving en vonden ergens een tempel op de kaart dus daar gingen we heen. We parkeerde ons scootertje en liepen richting te tempel. In de verte zag ik 6 honden liggen waarvan eentje al naar ons keek. We stonden even stil want Alexa moest iets doen en ondertussen was ik al naar iets aan het zoeken ter bescherming. Toen we verder wilden lopen begon die ene hond te blaffen waarna natuurlijk alle honden wakker werden en mee deden. Ineens kwamen ze allemaal naar ons toe en we begonnen te twijfelen. Het was nu ook wel meer grommen en ze kwamen ineens eng dichtbij waarna we beide ons rugzak naar ze toe zwaaide.. dat hielp ze voor een moment even iets naar achter. Alexa verloor haar zonnebril tijdens deze zwaai en we deinsden iets terug. Ik pakte een bezem uit de bosjes die ik eerder opgemerkt had. Ondertussen waren er nóg 5
honden vanaf de heuvel bij gekomen. Ik zwiepte met de bezem de honden aan de kant om zo Alexa haar bril te redden. We liepen met adrenaline terug naar ons scooter maar ik vond het vooral stom dat we nu door zo'n stel honden zijn weggejaagd en we niet gezien hebben wat we wilden zien. Want ja, ook al ben je ingeënt tegen rabiës, heb ik alsnog maar 72 uur om de prik te halen en er kan van alles gebeuren onderweg.. en naja ik denk dat het goed is dat we zijn weggegaan in ieder geval.

Ons avond eten was ook zeer speciaal want op internet had ik een goed restaurant gevonden, Laem Hin Seafood, waar we eerder die dag de boot gepakt hadden. Je eet wat ze gevist hebben en het smaakte ook erg goed!

De rest van de week was ook goed ingevuld. We hebben een dag besteed aan het vinden van meerdere mooie rustige strandjes, een dag een snorkel-toer gedaan die ons naar twee verschillende eilandjes brachten en dat was écht heel leuk want de zee zwemt vol mooie vissen. Op het eiland Koh Racha zagen we veel kimodo's tussen de 2 en 3 meter lang! Dat is gek als je het niet verwacht en er schiet ineens zo'n ding over de weg.

Ook hebben we een dag geholpen op de Elephant Sancturary Phuket. Het kostte ons 65,- per persoon en dat is het zeker waard. Je steunt hierbij de olifanten die ze letterlijk gered hebben uit hun slavenleven. Het gaat gelukkig steeds beter, dat mensen weten hoe dom het is om bijvoorbeeld op zo'n olifant te zitten. We kregen daar een goede uitleg over. Hoe het werkt in Thailand en wat de gevolgen zijn voor zo'n olifant. De wonden die zo'n beest krijgt door de houten zitting die niet kunnen helen. De olifanten moeten vaak de hele dag door mensen vervoeren en krijgen daarbij veel te weinig te eten. Daarnaast worden ze vaak met veel agressie toegetakeld. Baby olifantjes worden veel te snel bij hun moeder vandaan gehaald om te werken, bijvoorbeeld als entertainment.
Kijk even hier: https://www.worldanimalprotection.nl/wat-we-doen/dieren-het-wild/bescherm-dieren-op-vakantie

Wij hebben daar het eten gemaakt, de olifanten gevoerd, met ze in een modderbad gegaan en ingesmeerd, gezwommen en daarna gewassen en geborsteld onder de douche. De olifanten lopen hier vrij rond en schijnen het wel leuk te vinden hier. Website: https://www.elephantjunglesanctuary.com/phuket

We hebben die 7 dagen in Phuket niet gehaald want we zijn een dagje eerder vertrokken. Dat kan dus gewoon.

Ook Unesco is van de partij

Daar in Hong Kong aangekomen merkten we op dat er nóg een klein landje is hier in de buurt; Macau. Bekent om het gokken! Sterker nog, het is een van de 5 grootste van de wereld! Veel Chinezen komen hier heen om te gokken omdat dat in China verboden is. Nou, laten we dan ook daar maar even langs gaan om een extra streepje bij ons landen-lijstje te kunnen zetten.
De boot naar Macau was het goedkoopst als we die de volgende morgen heel vroeg zouden nemen. Dus dat deden we.
Bij aankomst konden we mooi gebruik maken van de gratis casino bussen die je voor het casino afzetten. Wat zijn we toch arme sloebers. En natuurlijk moeten we ook iets gokken. We legden 10,- Hong Kong dollars in. Dat is ongeveer 2,- euro geloof ik. En dat deden we bij twee casino's en het ging van rood of zwart en we wonnen best vaak en toen verloren we en gingen we weer weg.
Dus ja.. maar het was wel leuk om te zien als iemand veel geld won en dan gewoon stopte.
Ook bezochten we de Unesco lijst van Macau. Wat werkelijk waar een teleurstelling was en ik denk ook dat er geld in het spel was. Zeker als je kijkt naar eeuwen oude kloosters in Tibet, waar ik vorig jaar was. Die geen renovatie krijgen van de overheid en geen plek op de Unesco lijst..

Nou goed, we kwamen uitgeput terug in ons hostel en gingen de volgende dag de stad bekijken.
We verbleven een klein weekje in Hong Kong, hebben mooie wandelingen gemaakt want ho eens, Hong Kong heeft zo veel natuur en eilandjes! Alexa was een dag ziek waarop ik naar een Unesco plek ging. Een vulkanisch zeshoekig gesteente dat ik altijd al had willen zien. Dus ik maakte een lange wandeling daarheen en kon terug gelukkig met iemand meerijden.
Die dag erna vlogen we om 23:30 naar Phuket, Thailand.
Want vanaf Hong Kong vliegen kan heel goedkoop dus zochten we op alle bestemmingen. Dus ja daar kwam Phuket. Het eiland van Thailand. Met witte stranden, palmbomen, zon en sapjes uit een kokosnoot.

Thailand is het niet

De volgende morgen pakten we de trein naar Petchaburi. Niet groot maar genoeg om te zien. Een stad vol brutale aapjes en als er een op je af komt omdat ze iets willen, kun je het maar beter zo snel mogelijk geven/gooien.In ons hostel werden we fijn ontvangen en deden we een rondje tempels in de stad. We aten weer wat nieuwe hapjes van de local-market en doken ons bed in.

De volgende dag pakten we de fiets van het hostel en reden we naar Tham Khao Luang Cave. Het was zo'n dag dat je maar beter niet te veel kan bewegen vanwege de hitte maar daar gingen we! Bij de ingang van de straat naar de grot stonden al busjes te wachten om toeristen van hun levensgevaarlijke 5 minuten loop door een straat van bloeddorstige aapjes te te redden.
We parkeerde onze fiets en liepen naar de grot.
Er gebeurde helaas weer niks..
De grot daarentegen! Nee, daar gebeurde ook niks maar het was er wel wat koeler en het zag er ook wel vet uit.
Daarna fietsen we terug en liepen we nog een ronde door Phra Nakhon Khiri National Park.
Vanaf dit park kon je over de hele stad kijken.
In de avond nam onze lieve gastvrouw ons mee naar 'de gouden Buddha'. Een geheime plek met een fantastisch uitzicht weer. Er werd hier een paar jaar geleden een reuzen Buddha geplaatst maar dit project moest halverwege stoppen omdat het 'geld op was'.
Nou goed, de volgende morgen pakten we de trein naar Ban Pong, daar moesten we overstappen om bij Kanchanaburi te komen.
We konden nergens een kaartje kopen en de spoorwachter vertelde ons dat te kunnen doen in de trein.
Eenmaal in de trein zei de conducteur dat een kaartje 10x zo duur was en daar waren we een beetje van geschrokken..
Een lokale man die beter Engels sprak probeerde ons uit te leggen dat toeristen eenmaal meer betalen. We betaalde het bedrag, wat neerkomt op ongeveer 2,- euro.. 10 keer zo veel als wat de lokale mensen betalen! Belachelijk! (Grapje)

Aangekomen bij ons hostel weer heerlijk gegeten van de night market! De volgende morgen hebben we een local bus gepakt naar het National Park met de Erawan Waterfall. Die is indrukwekkend en toeristisch maar daar moet je een beetje omheen kijken. Toch kreeg ik weer zo'n Centerparks gevoel met al die mensen in die wildwaterbaan enzo. Nou goed, dit is in ieder geval een waterval van 2km lang. Allemaal kleintjes dus loop je een trappetje omhoog. Baden met mooie kalkranden, huid-knagende vissen en vooral veel fotocamera's.

Toen gingen we naar Ayuthaya, waar we ons nog gek genoeg twee dagen lang op al die tempels hebben gestort. Lekker gegeten, fietsjes gehuurd, geslenterd en onze 100ste reisdag 'gevierd' hebben met een biertje.

Hierna wou ik weer zwemmen.. we gingen naar onze laatste bestemming voor Bangkok, Pak Chong.. we boekten een huisje op een resort met zwembad. Helaas waren deze laatste drie dagen de koudste van Thailand in dat jaar en hebben we er maar heel even in gezwommen. Helaas had dit resort ook alleen maar koude buitendouches. We sliepen met drie dekens en hebben nog een jungletour gedaan in het National Park waarbij een muts heel fijn was! Een jungletour, ja dat klinkt als avontuur maar dit was letterlijk een grote grap. Het begon al goed, toen ze ons felblauwe anti-bloedzuiger-sokken aanboden en daarbij vermeldde dat er geen bloedzuigers zitten nu. Iedereen trok ze bezorgd aan en ik wou echt niet stoer doen maar die sokken waren gewoon niet in mijn kleur.
Er was zo'n stoere gespierde man die je wel in zo'n survival serie zou kunnen vinden met z'n camouflage afritsbroek en zakmes en zelfs hij trok ze aan. Hij voelde zich vast een beetje suf dat hij wél en wij niet en zei zo iets van; 'er zijn misschien geen bloedzuigers maar pas maar op hoor voor de teken!'
Waarop ik vet stoer zei; 'draag dan ook maar een hoedje, watje!'
Dat 'watje' heb ik niet er achteraan gegooid maar ik wou het wel doen! Das bijna net zo stoer!
Dat het een grote grap was, was omdat we met een groep van bijna 20 man, achter elkaar aanliepen op een bospaadje. De map kon ik gewoon vinden op maps.me en de keren dat hij ons iets vertelde wat ik nog niet wist was 2%.. en de keren daarvan dat ik het kon verstaan achter een rij van 10 man was 1,5%.
Ik voelde mij behoorlijk suf! Daarnaast liep ik ook een tijdje achter een stelletje, als laatste persoon van de groep. Soms vonden zij het nodig om elkaar zwoel te kussen en dan stond ik daar een beetje ongemakkelijk op te wachten want ik kon er dus niet langs. De keren dat ik toen dacht, ach wat een leuk stel, was 0%.

Onderdeel van deze tour was ook nog naar de bad cave, een andere dag wel. Dan begin van de avond verlaten miljoenen vleermuizen hun hol en vliegen ze als een oneindig lange zwerm over de velden. Op zoek naar eten. En daar komen dan ook de roofvogels weer op af. Dit was een fantastisch gezicht! Fan-tas-tisch!

Oke ik schiet even door mn blog, want ik ben allang terug in Nederland..

We hebben vanaf hier de trein gepakt naar Bangkok, waar we door die gekke drukte straat gelopen hebben van The Hangover en iedereen zegt dat het een gekkenhuis is met mensen die je overdonderen met vragen en schorpioenen op stokjes, lichtgevende helicoptertjes om je oren, onzin tatoos, geroosterde kakkerlakken, souvenirs..
Ik vond het wel rustig in vergelijking met sommige plekken in China..
en verschrikkelijk ook!
In Bangkok ben ik maar twee nachtjes gebleven want daarna heb ik de bus naar het prachtige Cambodja gepakt!!

Lang leve de mensheid..

Om bij Guilin te komen moesten we een hele afstand afleggen. We besloten zonder er écht bij na te denken om gewoon 3e klas te reizen, 's nachts zonder bed incl. Overstap op Zhuzhou om 9:00 in de ochtend. Onze trein vertrok om 23:00 als ik het mij goed herinner en toen we de coupé in kwamen lopen hadden we ineens een ieder hun aandacht. Dat herinnerde ik mij nog van vorig jaar in China toen Quinten en ik met een lokaal treintje gingen, dat we het eerste uur goed werden aangestaard. Nou bleef het alleen niet bij 'een uurtje'..
Mannen dronken bier, er werd gerookt, soms kwamen ze gewoon vervelend dichtbij maar dat we de hele tijd schaamteloos werden aangestaard was nog wel het meest irritant. Ik hing mijn jas op aan het haakje en verstopte mijn hoofd er onder met het idee dat ik zo beter kon slapen.
Slapen is wel een groot woord voor deze treinrit. Gewoon 8,- euro meer betalen volgende keer, voor een bedje zou ik zeggen.

Aangekomen in Yangshuo, dat ligt iets onder Guilin vonden we dat we wel een wijntje verdiend hadden. Het nachtleven hier is wel oké. We kregen een lift van een man op een scooter met een scooter-paraplu er bovenop, dat heeft iedereen wel hier. Een drukke toeristische straat met om de minuut iemand die je wat aanbied en vooral ook veel streetfood. Dat vinden we allebei gelukkig leuk en we proberen steeds weer iets nieuws. Dit keer, pittige lotuswortel op een stokje, en een soort deegballetjes met een hele octopus er in. Die ik had was ook best wel groot, zeg 7 centimeter en ik heb hem helemaal opgegeten!
Die ochtend erna waren we ook een vent en stonden we 'redelijk' vroeg op om met de fiets op stap te gaan. Als je het hebt over Guilin zie je een landschap met karstgebergte mooie akkers er onder met komkommers en mandarijnen. En vooral ook die rivier waar je met bamboe vlotjes overheen kan varen. En dat was ook wel een beetje ons plan. We hebben die dag heerlijk gefietst en genoten van het landschap en een beetje verdwaald geraakt tussen de akkers.
We kwamen aan bij het dorpje waar je een vlotje kon huren. Ik vond de prijs een beetje hoog en als ik dan kijk naar het water wat dan vol ligt met vlotjes met oranjevesten met chinezen daar in. En dan is het ook nog maar de vraag of je kan genieten van de stilte.
Nee we hebben geen vlotje gehuurd want eerlijk waar, op de fiets was het prachtig!
Het is wel jammer dat er altijd zo veel Chinezen zijn want op een vlotje varen door dit landschap moet zalig zijn geweest maar dan zonder al die Chinezen.
Ik heb ook vaak gezien dat als er een 'toeristische attractie' is zoals The Hanging Temple bijvoorbeeld, het al snel te klein wordt voor de hoeveelheid toeristen/Chinezen die er op af komen. Vervolgens bouwen ze er van alles omheen zodat de drukte zich een beetje kan verdelen.
En wat hoor ik nou laatst waar ik een beetje van moet huilen..
Er zijn vluchten te boeken naar Antarctica voor toeristen..
Vorige week zijn de eerste Chinezen gearriveerd. Eerder kwamen er een handje vol vanuit Argentinië per boot. In 2016 waren dat ongeveer 100 toeristen en dat is al opgelopen tot bijna 4000 in 2016.. nou jongens lang leve de mensheid!

Oke, waar was ik gebleven.. oja! We hadden gevraagd aan ons hostel dametje of zij de treintickets kon boeken naar Hong Kong. Dan ga ja via Guangzhou maar dat deed ze niet dat moest bij het station 1 uur met de bus vanaf hier. Dus dat was onze enige optie.
We gingen die volgende morgen naar het station. Onderweg heb ik nog een pakketje warme kleding naar Nederland gestuurd. 2 kilo, 15 euro en binnen 2/3 maanden daar.
Op het station zei meneer 'no tickets', waarop wij vroegen dat elke richting dan ok was maar alles was uitverkocht. Hmm, de jongen achter ons had hetzelfde probleem en we kochten onze tickets voor de volgende ochtend. We verbleven in Xingping. Wat trouwens ook de moeite waard is om te bezoeken! We beklommen deze dag nog een toren van een berg met een prachtig uitzicht! We aten weer nieuwe gerechtjes van de straat en gaven al ons geld uit aan ons avondeten. Al ons geld was ongeveer 7/8 euro.
Alleen nog 10 yuan overgehouden voor de bus naar het station.

Prima geslapen en vroeg op om de bus te halen en de trein. Deze trein ging heel snel, bijna 320 km pu.
En snel waren we in Guangzhou waar we de metro moesten pakken naar de grens met geen geld. Oeps!
Toen was er gelukkig een vrouw die ons opmerkte en ons 2 yuan gaf (14 cent). Daar waren we haar heel erg dankbaar voor!
En daar gingen we dan! De grens over naar Hong Kong!

China, een Centerparks in het groot

Vanaf Shanghai pakten we de bus naar Nanxun. Een van de dorpjes die het 'Venetië van China' worden genoemd. Onze backpack hebben we bij een klein hotelletje kunnen dumpen. We liepen gewoon door de 'entree' zonder een kaartje te kopen en dat vind ik leuk. Het was leuk en mooi om te zien. Nanxun is trouwens een minder toeristisch Venetië. De prijzen zijn wel hoger dan normaal maar loop je even uit dit gebied kun je weer de heerlijke vruchten of noodle-soep kopen voor geen geld. En terug weer zonder te betalen dankzij onze 'kaartjes-zoek-techniek'. Ja het is een beetje sneu van ons maar hee het is ook een beetje een challange hé!

Die zelfde dag hebben we een bus naar Hangzhou gepakt. Daar vroegen we naar de bus richting Westlake maar niemand op het station vertelde ons waar of hoe.. het enige dat ze heel duidelijk zeggen konden was 'taxi'. En wij zijn niet zó stom en vonden het gewoon irritant. Dus we stapten maar random bussen in weer met onze gps er bij of hij wel de goede kant op ging. Uiteindelijk uitgestapt en twee openstaande huurfietsen kunnen vinden. Dus met backpack en al en een beste grijns hebben we een heel stuk kunnen fietsen! Dit was het moment dat ik besefte dat ik het fietsen zo mis..
afijn, tot de tunnel en toen maar een taxi gepakt voor heel weinig geld.

Op booking had ik een hotel gevonden midden in de natuur met heel mooie kamer, eigen badkamer, airco, terras, etc etc voor 2,50 p.p. En ja, je weet hoe anders het soms kan zijn als op de foto's van booking.com. Wij weten dat maar al te goed dus we waren aangenaam verrast toen alles zo mooi en waar bleek te zijn! We vroegen meteen of er nog een tweede nacht bij kon maar nee helaas. Dus we zochten vast een hostel in de buurt voor 10,- p.p. geloof ik..

Nou die volgende dag hebben we van dit gebied genoten hoor, een beetje. Ik kan het wel een Centerparks in het groot noemen. De vogelgeluiden waren nog wel echt, denk ik.
Maar ja, zo is China vaak en daarmee ook weer een stukje 'cultuur' geproefd.

En verder gingen we! (In dat hostel sliepen we trouwens in een tent. Dat was goedkoper.... ok ik hou op).
We pakten de bus naar Huangshan!
Een van de eerste toeristische attracties van China stond er al groot op een billboard. Nou, dan weet je het wel.
Het is een mooi groot berggebied en het deed mij een beetje denken aan Zijangjiajie van vorig jaar, China. Een karstlandschap en deze zat wel dik in de wolken. Gewoon helemaal zal ik maar zeggen.. met een kabelkarretje werden we naar boven gebracht in de hoop we 'boven' de wolken zouden komen.
Nope.. het was overal mistig en we zagen maar 10meter voor ons voeten. Het moet fantastisch geweest zijn, en alsnog hadden we het goed. Het heeft ook wel wat hoor die wolken. De dag erna hebben we alles terug bewandeld.
Op naar Guilin, daar hebben jullie vast al wel eens van gehoord!