Dikke middelvinger naar de verboden stad

Ja en toen kwamen we aan in Beijing. Meteen in de metro gedoken op naar ons hostel. Een klein hostel met een super lief vrouwtje.
In Beijing zijn we zelf een beetje ons gang gegaan. Natuurlijk hebben we die overheerlijke Peking eend gegeten. Die was écht heel lekker! We hadden gezocht op een goed restaurant en aten hem traditioneel, d.w.z. In een pannenkoekje gerold met wat groenten en saus.
De Chinese muur hebben we ook zeker beklommen, en hoe!
Ons plan was om een stuk te beklimmen dat niet gerestaureerd was en een Duits meisje uit ons hostel ging met ons mee. In de bus ontmoetten we een stelletje uit Porto Rico dat met ons mee ging. We werden afgezet in een afgelegen dorpje en de chauffeur wees de berg op en zei iets als 'die kant op!'
Dus we volgden een weggetje de berg op en kwamen een bord tegen waarop stond dat de Chinese muur beklimmen vanaf hier niet de bedoeling was.
Nog verder hield de weg op maar in de verte op een veel verdere heuvel zagen we toch echt dé muur!
Hoe we er kwamen was een raadsel en we hebben niet zonder schrammen deze stijle hellingen beklommen. Onze redding waren soms wat takken waar we ons aan vast konden klampen. Twee uur later kwamen we daar aan en via een ladder klommen we er op. Voor 5 yuan weliswaar want er stond een mannetje bij deze toren die niemand verder liet zonder te betalen. Maar jongens dit was wel heel erg mooi! De muur was voor de helft begroeid en bijna onbegaanbaar en het uitzicht was ook wel best.

We hebben in Beijing nog geprobeerd om de verboden stad te bezoeken. Vanaf de metro stonden we al in een menigte die vooruit schuifelde. Bij de eerste ingang (jongens let op 'eerste') werd onze tas gecontroleerd etc. je kent het wel. En verder gingen we, op naar de poort en 'tweede' ingang. Daar volgde we de stoet rechtdoor. Uiteindelijk zagen we rijen staan en iets met tickets dus achterin de rij gingen we staan.
Veel te laat kwamen we er achter dat dit de controle was voor de tickets en dat we terug moesten om daar weer in een rij te gaan staan. Ik denk dat we er 10 minuten in stonden, zagen dat het nog zeker 30 minuten ging duren, voordat we besloten om iets te gaan doen waar we wél zin in hadden.
Dus dat deden we met in de lucht een dikke middelvinger naar die verboden stad met al die mensen.
Toen gingen we naar district 798 dat het Berlijn van China word genoemd en ik snap het wel een beetje maar het lijkt er op lange na nog niet op. Geef mij eerst maar eens een goede bak koffie.
We hebben ons er zeker goed vermaakt hoor! Beetje hip gedoe wel maar heel leuk om te zien hier in China.

Die dagen Beijing gingen snel voorbij en na 5 dagen pakten we een heel snelle trein naar Shanghai.
Daar kwamen we aan met een zeer fijn temperatuurverschil, palmen, ijswafel, mango's en nóg belangrijker; zon!
In Shanghai hebben we ook wat Highlights gezien als de skyline, de nightmarket, etc etc

Klauteren op het dak van Noord China

Hallo hallo, ja ik moet mn blog beter bijhouden ik weet..

Maar dit stuk zal ik kort en bondig beschrijven.

Ik was gebleven bij die nacht met het roggelende Chineesje en de tweede nacht hebben we haar goed duidelijk gemaakt dat ze daar écht mee moest stoppen. Zonder woorden te gebruiken dus dat moet hoe dan ook een leuke scene zijn geweest.

Die dag bekeken we ook The Hanging Temple. Daar kreeg ik wél studenten korting want ik liet een vage foto zien van mn studiefinanciering en ik noemde wat woordjes als goverment enzo. Ja het was handiger als ik gewoon m'n schoolpasje bij mij had maar die heb ik dus niet bij mij.

Het verbaasde mij hoe weinig Chinezen er waren. Vorig jaar waren ze overal en nu hebben we zonder claustrofobie (met hoogtevrees) alles bekeken.

Toen we terug waren in Datong en een supermarkt binnen huppelde kregen we hulp van de manager die erg goed Engels kon spreken. Hij reed ons karretje en legde er in wat we nodig hadden. Het fruit werd gewogen en goedkeuring werd gevraagd. Dit is m'n beste supermarktervaring tot nu toe, van mijn geweldige leven.

Terug in ons hostel zochten we uit hoe we het beste bij Wutaishan konden komen en ons hosteldametje wist zeker te weten dat we de volgende dag om 14:00 uur op het busstation moesten zijn en toen we daar drie uren te vroeg (voor de zekerheid) aan kwamen vertelden ze ons dat er alleen om 8:00 een bus ging en dat we op moesten rotten.

Dus met ons ziel onder ons arm en ons zware backpack op ons rug liepen we naar de banketbakker en kochten een tas vol aan lekkernijen en vooral troost voor nog geen 2,- euro.

We twijfelden even om dan maar naar Beijing te gaan maar probeerde op allerlei manieren een weg te vinden naar Wutaishan. Toen op het station werd ons Xingzhou gezegd en we vertrokken met de trein naar deze stad waar je echt niet dood gevonden wilt worden. Bij aankomst bleek er ook geen bus te gaan en we zakten nóg ietsje dieper in de stront. Dan maar een hotel zoeken. Eentje die een beetje te betalen is graag.

Eentje waar je, terwijl je in bed ligt, door het glazen hokje elkaar kan zien kakken.

We zochten een restaurant en liepen een hotpot keten in. Elke medewerkster groette ons met een brede grijns en we liepen achter ze aan naar boven. Daar riepen ze even om dat Paris Hilton en Jennifer Aniston kwamen eten want daarna keek iedereen ons bewonderend aan.

We aten ons vol alsof we die celeb's waren en terug in ons hotel vroegen we met google translate hoe de f we bij wutaishan konden komen.

Ja heel vroeg in ieder geval.

Dus die morgen stonden we om 6:30 op straat naar de taxi's te zwaaien. Die bracht ons naar het busstation en hoera ja! Er ging een bus en wel om 8:30!

Dit was leuk man! In wutaishan kwamen we bij het hostel dat ik weer gereserveerd had met booking.com maar dat hele hostel was in renovatie.

Dit kan dus gewoon en het gaf gelukkig niks want ernaast zat een hotel.

We bekeken deze dag een hoop tempels en kloosters. Daar staat Wutaishan ook om bekent maar dat wisten jullie.

De volgende dag liepen we een route die 10 uur duurde. Dat is een berg op van bijna 3000 meter en daarna loop je over de rug naar een nóg hogere top. Een top van 3065m dat het dak van Noord China word genoemd omdat hij het hoogst is.

In het begin waren we alweer van de route en liepen we dwars door de bossen die stijle berghelling op. En eindelijk boven, na een klim van 1,5 uur, aten we even een mandarijntje. We keken naar het uitzicht en zagen onze weg doorlopen tot aan de overkant van het dal. Echt een aanrader deze route want het uitzicht is het echt waard. Onderweg kom je twee kloosters tegen en officieel gaat de route nog door naar een derde klooster op een andere top. Maar we vonden het wel mooi zo en liepen weer een stuk(2uur) terug om zo bij een grotere weg uit te komen. Daar kregen we een lift van een vrachtwagen chauffeur. Niet zo'n typische, het was gewoon weer zo'n Chinees.

En deze nacht sliepen we heerlijk en kort want de volgende dag hadden we graag onze Beijing bus om 8:00. De meneer van het hotel zei dat er ook een om 11:00 ging en hij wou ons graag brengen. Dus om 10:30 gingen we er heen.

-Uitverkocht-

Voor morgen waren er nog wel bustickets..

Dus we liepen direct door naar de supermarkt, kochten veel te veel ongezonde dingen en hebben de rest van de dag in bed gelegen, middagdutjes gedaan, gegeten en afleveringen gekeken van Streetlab.

Dat was wel lekker.

De grens over naar het communistische China

Ja, het was hoe dan ook zalig om een paar dagen in Ulaanbaatar te leven met een fijn en schoon hostel (h7)! Het hostel was namelijk gewoon een appartement met 4 bedden(6,- per nacht). Dus Alexa en ik hadden een eigen kamer met groot bed waar we die volgende dag ons ontbijtje (koffie/thee met brood, ei, tomaatjes en wat pruimen-voor de vitamientjes) op aten en afleveringen keken van Streetlab. Zo'n luie dag hadden we even nodig en het was heerlijk.

Onze laatste twee dagen hebben we in het Gorkhi Terilj national park gespendeerd. We moesten met backpack achter en rugzak voor, 1 uur en 50 min. door de natuur lopen om bij een familie met ger te komen waar we zouden overnachten (dit keer wel betaald). We hadden er alleen telefonisch contact mee gehad en hun naam gekregen.

Toen in de verte zwaaide er een man en we liepen er op af. We noemde de achternaam en hij liet ons vriendelijk binnen. We werden meteen verwend met zoute melkthee, brood en boter(urum).

Toen hij na een tijdje vroeg (met gebaren) hoeveel nachten we bleven en hoeveel we hem zouden betalen begonnen we een beetje te twijfelen of dit wel het juiste adres was. En dat was het dus niet.

Maar niks aan de hand, deze familie was heel leuk. Ze hadden koeien en kalkoenen. De boter was ook veel smeuïger dan die in de Gobi! En de Buuz die we maakten was met koeienvlees ipv paarden! We leerde wel 8 nieuwe vouw-technieken bij om deze dumping's te maken en nóg fijner.. ze stookten op hout! We lagen in onze 'bedjes' (verhoogde plank) met een heerlijk knetterend vuurtje naast ons.

De volgende morgen stonden we vroeg op. We gingen een route lopen van 36km. Het was erg koud die ochtend. De wind sneed in mijn wangen en ik hielt mijn handen ver in mijn mouwen. Een hond liep met ons mee langs de afgeronde rotsen, de kale bomen en het ijskoude riviertje. Het voelde alsof we hem aan het uitlaten waren want hij liep uiteindelijk wel 5 uren met ons mee. We lieten hem een uurtje buiten wachten toen we eindelijk een tentje gevonden hadden waar ik die lekkere poeder cappuccino kon drinken. Ik heb daarna nog naar hem gezocht maar zag ook een bordje staan 'verboden voor honden'.

Nou goed het was een prachtige wandeling en op de terugweg konden we een stuk meeliften om ons anderhalf uur saaie wegloop te besparen. Vanaf hier was het nog maar anderhalf uur en we liepen de berg op om over de rug naar onze ger te lopen. Bij aankomst aten we de Buuz die we zelf gevouwen hadden en gingen we weer vroeg ons bedje in.

Die volgende morgen liepen we weer leuk anderhalf uur naar de weg en kregen we daar een lift (incl. Live zang van de bestuurder) naar het dorp waar de bushalte was. De bus wou net vertrekken toen onze man hard tegen de buschauffeur riep; 'wacht!!!' (O.i.d..) En toen konden we nog net mee!

4 uur later in Ulaanbaatar aangekomen, even bijkomen met échte koffie en taart natuurlijk. Om 17:20 pakten we de nachttrein naar de grens van China!

De volgende morgen om 7:30 kwamen we daar aan en stapten we over op een speciale bus die ons de grens over kon brengen. En daar over de grens konden we weer verder. We pakten een bus richting Datong en moesten na 5 uur nog 1 keer overstappen. Het was 17:30 en meteen onze laatste bus-mogelijkheid om naar Datong te gaan (aankomst 19:30).

Daar waar ik een hostel geregeld had op booking.com met mooie foto's en midden in het centrum. Hij had nog geen beoordelingen dus ik dacht dat hij misschien net nieuw was.

Maar dat was het dus niet.

Ten eerste kwamen we daar best laat en vooral moe aan en zei meneer dat het dubbel zo duur was. "Dat kan niet want we hebben gereserveerd via booking.com voor deze prijs.." Meneer kende die hele site niet en wij werden chagrijnig..

Uiteindelijk kon het wel en kregen we ons kamertje.. (weet wel dat deze meneer ook geen woord engels sprak.. dat maakt het allemaal zo lastig hé in China).

Ons kamertje was helaas niet zo mooi als op de foto's en die stink wc al helemaal niet. Ik heb niet eens de badkamer bekeken, ik kon nog wel een 5e nacht wachten met douchen. Die nacht wéér nauwelijks geslapen door het lawaai en gesnurk van anderen.

Maar gelukkig hadden voor de volgende morgen al een fijn hostel kunnen regelen anderhalf uur lopen vanaf hier, dus daar gingen we zo snel mogelijk naar toe!

Eenmaal daar weer helemaal opgeladen met een heerlijke douche, cappuccino en een lekker ontbijtje (wat hebben wij het toch goed he?!).

Dus met een glimlach op ons voorhoofd stapten we een bus in die ons naar de Datong caves van ong. 400jaar na chr. zou brengen! Student ben ik niet meer maar ik probeer het nog altijd, helaas betaalde ik toch 18,- euro entree. Maar ja, het was het in ieder geval zeker waard!

Terug in Datong aten we hotpot. Onbedoeld wel want we wezen met ons vingertje maar een paar Chinese tekens aan met een vaag plaatje er bij. We dachten dat het bloemkool was maar het waren dus ruggenwervels en hee geen probleem! We aten zelfs het merg smakelijk op (is een delicatesse). Na de ingewanden van Mongolië, is bijna alles nu wel te eten en dat is stoer, ja!

Het was lekker en helaas was deze nacht voor mij, als snelle slaper en dus zonder oordopjes best wel lastig want er was zo'n meisje dat rochelde wel om de 2 min. Tot een uur of 1:30. Niet zachtjes maar zo kneiter hard dat ik er steeds van schrok. Boeren en scheten en dat terwijl ze er heel lief uit ziet.

Ja, ik wil eigenlijk leuk eindigen maar deze nacht was gewoon flut.

Drie weken overleven in de Gobi woestijn (week 3)

De dag erna was er bezoek en werd er een schaap geslacht. Op zijn mooi gevilde vacht werd hij ontleed en terwijl de kinderen de ingewanden om de beurt aanpakten en naar de ger brachten, stonden wij fascinerend naar dit werk te turen. De kop is meestal het lekkernij. Eet je de ogen, krijg je goed zicht en eet je de hersenen dan zul je slim worden. Maar helaas hebben we dit (nog) niet gegeten.

Wel hebben we Buuz gemaakt, een soort dumpling ! Dit is zo lekker en ik heb het recept goed opgeschreven! Misschien voeg ik hem nog toe op deze blog. Misschien ook niet. Ik ga het in Nederland in ieder geval nog zeker vaak klaarmaken!

Er was een nacht dat Alexa en ik alleen waren. Het was een nacht zonder maan en de sterren waren heel goed te zien toen we opeens in onze buurt een auto zagen staan met zijn koplampen aan. Heel lang stond hij daar. Ja dit verhaal voegt niets toe want uiteindelijk was hij weg maar wij waren best een beetje gespannen wel ja. Zie ook: "Nederlandse meisjes opgegeten door Mongool in Gobi-woestijn" Nou in geval hadden we wijn meegenomen en nu fijn op kunnen drinken.

Die ochtend daarna, mooi het as geleegd, nieuwe kak er in en 1,5 uur zitten zoeken naar de lucifers.. Eindelijk kunnen aansteken en theewater opgezet. Lekkere geitenyoghurt gegeten en toen Igi terug kwam keek ze als een trotse oma.

Dit was het moment om te vragen of we vandaag naar een iets ander gevormde heuvel/berg mochten lopen die we zagen in ons uitzicht. Dat mocht al snapten ze allebei niet wat daar de lol nou van is. We liepen er 1,5 uur over en het was verder dan we dachten. Dan nog de rotsberg op maar hee wat zag ik daar! Een stukje versteend hout! En daar ook! Het lag er vol fossielen! Afdrukken van takjes blaadjes en dus ook echt versteend hout! Ik wou toch echt wel een paar steentjes meenemen en terwijl Alexa al lang op de top geklommen was en riep dat we niet al te lang meer hadden klom ik ook maar naar boven. Ja het uitzicht was fijn en we maakte weer zo'n stomme foto met onze rare been pose.

Op de terugweg verloor Alexa haar mobiel. We hebben nog een uur lopen zoeken maar iets terug vinden in de woestijn klinkt wel erg onwaarschijnlijk.

Vijf uur waren we weg geweest en toen we terug kwamen gingen Norowoo en Alexa met de crossmotor terug om te zoeken.

Ze kwamen helaas terug met lege handen en het was tijd om te eten. Morgen nog een kans.

Maar morgen was alles wit en het sneeuwde en er hingen grote dreigende wolken in de lucht.

Ze gaven het bevel om niet te gaan omdat het te gevaarlijk was. Dus gingen we niet vandaag, maar morgen.

En morgen scheen de zon! Alexa en ik aten wat en gingen op pad. We maakten steenpoppetjes om te markeren waar we geweest waren en schoven hard met ons voeten. Vijf hele uren waren we weer aan het zoeken geweest en ik heb nog even mijn fossielen collectie bijgewerkt. Maar geen mobiel. Norowoo is ook nog met zijn crossmoter zigzaggend wezen zoeken.

Dus er gingen wat dagen voorbij. Norowoo zei dat hij een bonus wou als hij hem zou vinden. Hij is een aantal keren nog terug gegaan om te zoeken, zonder succes. Tot hij, zes dagen later binnenkwam met iets onder zijn jas. We geloofde het niet! Het was echt waar! Een mobiel met -10 in de sneeuw en +10 in de felle zon gelegen heeft en het nog doet!

Dus ik ben best blij want Alexa heeft natuurlijk alle foto's die ze van mij gemaakt heeft. Heu.

Alexa is ook heel blij.

In onze laatste paar nachten hebben we in een andere ger geslapen. Die van Narca en Boltrag(zoon van Igi). Dit was een winter-ger en super schoon! We deden onze schoenen uit bij binnenkomst en deden de afwas soms met wat zeep! Hier hebben we onze haren kunnen wassen en dat was nodig zal ik maar zeggen. Narca vroeg of we haar traditionele kledij aan wilden doen en wij knikten van ja (zie foto).

Drie dagen hielpen wij met geiten melken etc. en onze laatste avond was weer bij 'onze' familie. Dat was leuk. We hebben nog geiten gemolken en warme melk gedronken. Veel spelletjes gespeeld en Norowoo kwam met een grote fles met bier!

Diep geslapen met ingewanden liggend in een teil en een geitenkop naast ons en de volgende zonnige dag, voor de aller laatste keer de geiten gemolken.

Voor de aller laatste keer de boter gegeten en de koekjes, melkthee en warme melk gedronken voor de aller laatste keer.

Toen rond 19:00 uur gaven we Igi een dikke knuffel en bracht Norowoo ons met de auto weg.

We waren een kwartier onderweg toen Norowoo ineens stopte en uit het raam keek. Hij deed zijn raam open en we zagen een andere auto in de verte aankomen. We vroegen hem een paar keer waarom we stopten maar het was ons totaal onduidelijk. 20 minuten stonden we daar te wachten en het werkte ons behoorlijk op de zenuwen. We vergrendelde de deur, hadden allebei ons zakmes al bij de hand en overlegde een aantal verdedigingstechnieken. Maar we wisten heel goed, dat wij in de woestijn eigenlijk helemaal niets konden doen..

De lampen waren ineens verdwenen en toen reden we gewoon weer verder. Einde.

Twee uur hebben we gereden om bij het dichtstbijzijnde dorp te komen. Daar slapen we bij een van zijn zussen. De volgende morgen zullen we een bus pakken naar Ulaanbaatar die er ongeveer 10 uur over doet.

Drie weken overleven in de Gobi woestijn (week2)

Drie weken overleven in de Gobi woestijn (deel 2)

Twee weken zitten we op één plek in de Gobi-woestijn. We helpen een familie met 62 paarden, 75 koeien, 48 kamelen, 750 geiten 570 schapen. Dat zijn er totaal 1500, ongelofelijk.

De familie bestaat uit Tokin, kind van 4, Zijn ouders, Jika en Norowoo en Igi de moeder van Norowoo.

Igi heeft erg veel last van haar rug en omdat Jika door de week les geeft in een dorp hier ver vandaan is de hulp hard nodig.

In onze eerste week was Tokin er continue bij. Een leuk jongetje die prima zelfstandig kan spelen in een woestijn van zand en wat struikjes. Hij is nu (tweede week) met Jika mee naar dat dorp.

Terwijl Norowoo elk moment van de dag bijhoud waar zijn vee loopt en hen water geeft, doet Igi in de ger al het werk. Ik moet je zeggen dat als ik in de woestijn tuur, ik misschien alleen een kudde schapen, geiten en soms ook wat paarden zie.

Het is binnen, zeker met de harde wind, ontzettend koud. Daarom is het belangrijk het vuur aan te houden. Ook omdat hier heel de dag door eten gemaakt wordt.

Ter voorbereiding van de winter maken ze yoghurt, gedroogde yoghurt plakken(aaruul), gedroogde yoghurt koeken(zelfde maar dan met suiker), boter, melk en gefermenteerd paardenmelk(Airag). Ik heb nog niet meegemaakt dat ze een dier slachten maar we eten voornamelijk alleen schapen en paardenvlees als avondeten. In de winter is het wel -40, dat kan ik mij moeilijk voorstellen eerlijk gezegd. Ook om de hele winter maar op een beperkte variatie aan voedsel te teren.

Het was de eerste paar dagen even wennen. Ik werd ziek (ik was tijdens de tour al aan het 'kwakkelen') en lag twee dagen in bed, in onze ger. Alexa kon gelukkig wel helpen maar ik voelde mij best een beetje stom.

Ze hadden Alexa gevraagd om iets te koken uit Nederland en dat is knap lastig als je maar 1 pan kan gebruiken en moet kiezen tussen kool, wortel, ui en aardappelen. Daarnaast zijn ze er ook heel zuinig mee dus krijg je maar 4 aardappelen, een wortel en een ui.

Dus het werd hutspot, ze namen allemaal een hapje om te proberen maar het was duidelijk alleen voor ons bedoeld. Ondanks dat ik kots misselijk was ging dit wel door mijn strot. Ik heb er zelfs best van genoten.

Die dag erna was ik gelukkig weer fit genoeg om te helpen. We aten ons ontbijt, droge zoete cakejes, koeken, aaruul en boter met een kopje zoute thee (woestijnwater is zout). Als ze iets inschenken doen ze dat altijd naar het noorden. Zo zet je de theepot ook altijd met zijn snoetje naar het noorden en mogen je voeten juist nooit naar het noorden wijzen. Iets geven en aanpakken is altijd met rechts en de man krijgt altijd als eerst zijn eten. Nou doen wij dat vaak zat op onze manier en dat is geen probleem hoor mensen.

De zon scheen en Alexa en ik haalde 4 zakken met gedroogde koeienpoep. Het is nog even zoeken wat ze bedoelde met 'welke' poep precies. Droog genoeg, wel of geen paardenpoep en geitenpoep? We hadden nog nergens koeien gezien dus we snapten niet goed wat te rapen. Maar na een zak paardenpoep gebracht te hebben vertelden ze ons no horse, cow!

Er zijn maar weinig woorden die ze in Engels kunnen; meat, eat, meat eat, finish(voornamelijk bij airag), goat, horse, cow, yes, no en dat was het wel zo'n beetje. Daarom leren we wat handige Mongoolse woordjes;

-----------------------

Melk - Suu

Geiten melken - jaamaas aag

Water - os

Stoel - Saandel

Tafel - Khiraa

Aardappel - Toomos

Ui - Sangun

Wortel - Loowan

Pastinaak - mandjin

Koek - bao

Boter - urum

Brood - talig

Tagliatelle - Tsuivan

Dumpling - Buuz

Mok - stuka

Ketel - dankh

Kommetje - ajuuq

Mest - argal

Hout - tuulech

Snoep - chikher

Wol - esgii

Deur - Haalga

Dicht - haah

Open - neeh

Emmer - Huwin

Zon - Nar

Maan - sar

Ster - oth

-----------------------

En nog wel meer zoals cijfers maar het verstaan doen we al beter! Ook hebben Alexa en ik een Mongoolse naam gekregen.

Alexa heet Ariunaa. Dat betekent; 'fresh and pure'

En ik heet Enkhmaa dat staat voor 'peace'.

Na onze poepzakken geleegd te hebben kregen we binnen in de ger de opdracht om de droge yoghurt te snijden. Dit heeft een nacht uitgelekt in een katoenen zak en heeft nu een ovale vorm. Het is nog knap lastig om rechte vormen uit een zacht stuk te snijden met een draadje. Daarna laten we ze buiten drogen en jagen we soms de musjes weg. Eens was er uit het niets ineens een duif. Hij maakte al onze yoghurt stuk met zijn poten en at zich vol.

Norowoo pakte een mand, deed er een stokje tussen en een touwtje aan. Heel lang wachten maar uiteindelijk was de duif gevangen. Ze zeiden dat wij de duif klaar moesten maken want wij eten ook kip in Nederland. Dat gaat zo van ; eat Niederlandie chicken? (Wij; yes) ok, Ariunaa Enkhmaa cook! Maar gelukkig is de duif, nadat hij een koude week opgesloten zat in zijn kooitje, gewoon vrijgelaten en aten we paardenvlees. Er gingen ook wat stukjes aan ingewanden door het eten. Het is fijn om niet te zien wat het is kan ik je zeggen. Ik heb het ook nog niet gevraagd maar ze eten hier álle ingewanden.

Om 14 uur beginnen we met koken wat om 16 uur gegeten word. Dat zijn twee hele keren voedsel innames per dag! Na het 'avond' eten worden er alleen nog koekjes en snoepjes gegeten en spelen we meestal spelletjes met enkelbotjes. Dit zijn enkelbotjes(shareel) van geiten en er zijn heel veel verschillende spellen mee te spelen. We hebben allebei een handje enkelbotjes gekregen.

Maar goed, Igi pakte een kom met bloem en mengde het met water tot een stevige bal. Ze verdeelde het in 6 ballen die ik moest uitrollen tot dunne grote plakken. Daarna werden ze op elkaar gelegd met wat zonnebloemolie er tussen. Ik sneed er dunne strookjes van, een soort tagliatelle. Daarnaast werden er ook nog aardappels gesneden en groentes als wortel en knoflook.

Alles werd in de pan gegooid, gekruid en het smaakte echt heel goed! Gerecht: 'tsuiwan'.

Met onze buikjes vol, stonden de geiten buiten al op ons te wachten. Norowoo heeft ze met zijn crossmotor naar de ger gebracht en met een handig tactiek bind hij ze vast.

Eerst lokt hij de kudde naar een voerbak. Dan grijpt hij er een bij de horens en begint zo om en om de geiten samen te binden met de haak en oog sluiting. Wij staan er omheen om de geiten te sturen. Nu staat er een lange rij van 100 geiten met aan beide zijde 50 geitenkonten.

We pakten een emmer en een krukje en begonnen met melken.

Als je het eenmaal onder de knie hebt is het echt leuk. Ondertussen hoor en ruik je de geiten scheten, boeren, poepen en plassen maar het is leuk dat melken.

Daarna gieten we het in een grote melkkan met een zeef om al die haren en al dat zand er eerst uit te zeeven. Dan gaat een deel meteen in de pan en wordt het verhit. Dit moment van de dag is waar Alexa en ik het meest van genieten want er is echt niets beters dan een kommetje warme geitenmelk (hier in de woestijn). Zo warm dat er steeds weer velletjes op komen te drijven en die zijn lekker! Ze zien dit als een delicatesse (urum).

Dan maken we alles schoon. Maar wacht, onder schoon zien deze mensen; piep klein beetje water er in en met een vette spons alles boenen. Vervolgens is alles vet geworden en krijg je een oud kindert-shirtje dat nu dient als theedoek wat dan weer eigenlijk een vieze vaatdoek is.. en het vieze water dat overblijft bewaren we voor onze theekopjes straks. Nou goed. Op alles wordt strikt bezuinigt. Zo gebruiken ze eens in de zoveel tijd wél zeep om de spons dan weer mee schoon te maken. Ik vind het wel mooi.

Bovendien heb ik mijn haar nu al bijna twee hele weken niet gewassen. Ik heb daarom continue een hoofdband om en ik voel mij echt een stripfiguur. Vooral omdat ik hem 's nachts ook om hou vanwege de kou en ik elke dag dezelfde kleren draag.

Misschien kunnen we vandaag ons haar wassen, maar dat zien we nog wel.

Toen we nog onze eigen ger hadden, hebben we twee keer de kans gehad om wat water te verhitten en ons te wassen met de kachel aan. Daarnaast hebben we vochtige doekjes wat écht onze redding is tegen schurft.

Maar het is hier zo koud dat je echt niet in je blootje wilt en ach..

Maar goed, ik zei 'eigen ger'. Dat hadden we namelijk eerst met alleen onze spulletjes. Igi en Norowoo slapen in de kleine ger. Nu hebben we onze ger verhuist naar de winterplaats en slapen we in de kleine. Geen privacy meer helaas. (Dan maar af en toe een mooie wandeling maken door de woestijn ofzo). Op de winterplaats hebben we hem opgezet met veel vellen wol en goed ingegraven voor de winter van -40 graden.

Tussendoor vroeg Norowoo of ik mee ging op zijn crossmotor om naar de waterput te gaan. We namen een heel grote jerrycan mee en ik sprong achterop bij Norowoo. Heel hard reden we over de hobbels en duinen en rotsen tot we bij een grote kudde paarden kwamen. Hij vormde de groep bijeen en de kudde begon te rennen. Met ons crossend tussen een groep galopperende paarden stuurde we ze richting de waterput. Er ging veel stof achter ons de lucht in en Norowoo gaf nog meer gas om eerder bij de waterput te zijn dan de kudde.

Eenmaal bij de waterput gooide ik al het ijs er uit en zette Norowoo de moter aan van de waterpomp.

Een andere groep paarden verderop kwamen al naar de put toe gelopen bij het horen van de pomp.

Hij vroeg mij de twee groepen te scheiden. De groep die we hier naar toe geleid hadden moest ik tegen houden en af en toe wat stenen gooien.

Dit ging bijzonder goed en nadat de twee kuddes met wat bijten tussendoor hun dorst gelest hadden gingen we weer terug naar de winter ger met een volle jerrycan.

Drie weken overleven in de Gobi woestijn

Drie weken overleven in de Gobi woestijn (deel 1)

We vertrokken die ochtend met onze gids, chauffeur en een Duits meisje Katja, richting de Gobi woestijn. We gingen een tour doen van 5 dagen (205,- euro kost dat trouwens, incl eten en onderdak).

Op de terugweg zullen ze Alexa en mij afzetten bij de 'nomadic family' waar we dan twee weken gaan helpen.

We reden in een stoere four wheel drive een heel stuk over een verharde weg. Soms lagen er aangereden paarden langs de kant met gieren er op en roofvogels en raven. Al het vee (kamelen, koeien, paarden en geiten) in de woestijn lopen los.

We aten onze lunch bij een kudde koeien en kamelen. De zon scheen volop en het waaide erg hard. Onze gids zei dat het altijd waait in de woestijn en dat dit nog wel mee viel.

Een hele dag gereden door heel mooie vlaktes met wat dor gras, heuveltjes, hobbels en nog meer hobbels.

Onze eerste stop was al in de woestijn bij de nomadic family. We werden ontvangen met brood, boter, een soort harde geitenkaas(gedroogd geiten yoghurt; aaruul) en gefermenteerd paardenmelk. De harde geitenkaas (ik proef er een beetje kaas in namelijk) is voor mij, als kaasliefhebber, toch erg moeilijk te smaken. Het kan ook komen door de 8 uur lange achtbaanrit.

Maar dan het gefermenteerde paardenmelk. Dat tintelt op je tong en doet mij wel een beetje smaken als de paardenstal. Toch uit beleefdheid opgedronken en toen avond gegeten. Rijst met wat stukjes schapenvlees.

Alexa en ik waren erg moe door de afgelopen nachten en stelden voor om te gaan slapen.

We slapen in een ger met een kachel in het midden. Deze steek je voor het slapen meestal aan met wat struiktakjes en koeienpoep en is na een uurtje wel weer uit. We liggen op een matje met ons hoofd naar het noorden en dicht tegen elkaar aan met 600 dekens.

De volgende morgen ontbeten met melkthee met gedroogde stukjes koeienvlees er in. We hielpen ze even met koeienpoep rapen en namen toen weer afscheid. Natuurlijk ging dit weer gepaard met gefermenteerde paardenmelk. Na allen een kom (3glazen) gedronken te hebben stelde Norowoo (man des huizes) voor om er om te spelen. We speelden een soort steen, papier, schaar, maar dan met vijf vingers. De een verslaat de andere en dat gaat van wijsvinger tot pink. Alleen de pink verslaat de duim dan weer. Heb je hem?

Nou goed, in ieder geval genoeg verloren en dus steeds 1/3 kom moeten drinken wat daarna in de auto weer zo lekker naar boven kwam.

We hielden kort een lunchpauze bij een andere ger( familie van waar we nu zitten).

Volgestouwd weer de auto in en hoppa door naar de flaming cliffs.

Goed misselijk kwamen we daar aan en helaas was het al donker. Hier sliepen we ook in een ger maar deze is speciaal voor toeristen.

Dat wil zeggen; ze hebben bedjes(matras), en buiten meestal wel een wc (kakgat).

De volgende morgen vroeg opgestaan. We reden naar de flaming cliffs en klommen er op. Dit was erg indrukwekkend.

De zon scheen volop en het contrast van de helder blauwe lucht en de rode kliffen was niet lelijk.

We reden door naar The Sand Dunes. Tussendoor weer een mooie stop tussen hoge grijs/zwarte rotsbergen en toen vanuit de verte zagen we ze al stralen.

Een langgerekt stuk, tussen twee berggebieden hoge zand duinen. De wind blaast al dit zand tussen de bergen door waardoor deze gouden duinen ontstaan.

We aten onze lunch in onze tourist ger en werden toen met de auto naar de voeten van de zandduinen gebracht. We klommen er op, deden er ongeveer 40 min over denk ik en naar beneden was lachen. Op de top was het trouwens wéér zo'n mooi gezicht. Al die zandduinen met strakke zandlijnen en al dat zand.

We kwamen terug met een hoop zand en er werd ons aangeboden om een stuk door de woestijn incl zandduin te lopen, zittende op een kameel.

Goed, we deden het, ondanks dat ik het wel een beetje sneu vind voor zo'n dier maar ik vond het achteraf ook erg sneu voor mijn billen.

Met o-benen kwamen we er alle drie vanaf en de chauffeur was zelfs komen kijken hoe we de eerste paar meter weer op onze eigen benen zouden lopen. Dat zag er ook erg indrukwekkend uit.

We aten ons goed vol en elke zonsondergang is weer een moment om uit je ger te komen.

De volgende morgen weer vroeg op (7:00 ontbijten) want we gaan naar Jolin Am. Een nationaal park waar heel veel vette dieren leven. Van berggeiten( die hier dus heel zeldzaam zijn) tot sneeuwluipaard.

De route is langs een bergwatertje dat het hele jaar wel bevroren is. Nu was dat vooral aan de randen maar van november tot juli, zeggen ze, kun je er op lopen. Heel mooi en soms moesten we echt de rotsen beklimmen om geen natte voeten te krijgen.

Helaas konden we niet de hele tocht doen ivm tijdgebrek( omdat Alexa en ik weer naar de familie gebracht moesten worden werd het ingekort,helaas). We zouden nu met vol gas rijden naar Tsagaan Suvarga.

En daar waren we nog vóór zonsondergang. Fantastisch!

En we bleven er de hele avond en aten groentesoep bij het maanlicht. Daarna stapten we weer de auto in om terug naar de familie te rijden.

Daar kwamen we redelijk laat aan en ik weigerde het gefermenteerde paardenmelk en het was geen probleem!

Snel ons bedje in gekropen, de volgende morgen konden we uitslapen.

Beste ontvangst ooit Mongolië

Nou daar gingen we dan en de hele weg genoten van het landschap tijdens het knikkebollen.

Vlak na de grens hadden we even een pauze en met een beetje schaamte smeerde ik boterhammetjes met mayonaise, kaas en paprika. Een meisje aan de overkant lachte steeds naar ons en zwaaide en toen kwam ze naar ons toe. Ze liet in haar schriftje zien dat ze een liedje moest oefenen. Nou kom maar op en ze zong twee liedjes voor ons en wij waren blij.

Eenmaal in Ulaanbaatar, ja Mongools maar stads dus file en drukte. We pakten maar weer de eerste beste bus maar moesten een soort ov chip kaart kopen.. 10.000,- tugrik alsjeblieft en wij schrokken ons echt een hoedje.. Later berekend dat t maar een paar euro's waren. We aten in een restaurant HotPot en dronken er thee bij. Het was echt heerlijk! En achteraf berekend dat het 3,40 euro per persoon was. Nou, dan ook maar op zoek naar koffie en een toetje.

Om 22:00 kwamen we bij ons hostel aan. Oja voor de duidelijkheid.. hostels zijn in heel Rusland niet te vinden. Ze zitten in een flat, dan moet je achterom, een van de drie deuren openen (meestal met een code), trappen op en gewoon zoeken.. Deze was ook zo maar ik weet niet waarom maar vandaag hebben we overal geluk mee. Gewoon een deur openen en de eerste die je ziet, meestal meteen, vragen 'hostel?' ( tot nu toe altijd goed gegaan)

Een aardige mevrouw, met haar man en ik denk drie-jarig zoontje zaten in de woonkamer.

Ze liet ons de dormitory zien. Een kleine donkere kamer waar iedereen al lag te slapen.

Ze vroeg naar ons plan en we vertelde haar dat we op zoek waren naar de juiste tour. Het liefst twee weken en dat we daarna ook graag een workaway zouden willen met een 'normadic family'. Ze knikte en dacht even na. Ze vertelde dat haar ouders in een Ger wonen richting de Gobi woestijn. Dat haar moeder erg veel last heeft van haar rug. Misschien konden we haar helpen?

Toevallig ging er morgen om 9:00 een meisje op 6 daagse tour naar de Gobi woestijn. We zouden deze kunnen doen en op de terugweg bij haar ouders afgezet kunnen worden.

Daar kunnen we twee weken helpen. Ze vertelde over het zware werk. De geiten en paarden moeten gemolken worden, daar maken ze yoghurt van en kaas. Maar ook over brandstof, de gedroogde vlaaien van de koeien, en het as wat overblijft en te zwaar is voor haar moeder maar hooo heee woooo!

Waarom ging alles zo goed vandaag?

Voor 250,- euro hebben we nu een fantastische tour. En daarna gaan we het meemaken!

Alexa en ik zijn dol enthousiast.

Ik denk dat het de komende weken stil blijft maar ik blijf alles opschrijven! Er schijnt wel iets van stroom te zijn dus foto's gaan we maken. Héél misschien is er ergens onderweg nog een slecht wifi punt, maar dat is niet zeker.

Ik spreek jullie daarna, over 3 weekjes weer! Veel liefs!

Drie-seizoenen-week Rusland

Aangekomen in Ulan Ude werden we verwelkomd met dikke vlokken sneeuw en dat voelde best een beetje bijzonder dat we in één week drie seizoenen hebben gevoeld.

We zijn naar ons hostel gelopen, en weer meteen de straat op. We liepen naar de top van de heuvel waar ook een boeddhistische tempel staat. Heel gek maar we hoorde al van een ver eind harde knallen. Het klonk als mitrailleur knallen achter de heuvel en we liepen er op af.

Vanaf de top keken we het dal in, een enorme massabegraafplaats en verderop een oefenterrein van het leger. Vanaf hier waren de knallen zo hard en galmend. Het was raar om te zien, die combinatie van het geluid en de boeddhistische vlaggetjes.

Terug pakten we de eerste beste bus. Dit doen we vaker en volgen dan met de gps of we goed gaan. Zodra we de verkeerde kant op gaan stappen we uit maar gek genoeg gebeurtdat nauwelijks.

Lekker geslapen in een zaal met één ander persoon. Een aardige vent met wie we wat engels konden spreken. Hij vroeg of we morgen avond een biertje gingen drinken en wij zeiden 'ja'.

Die ochtend liepen we eerst naar het busstation. We hadden op internet gezien dat je ook met de bus naar Ulaanbaatar kon en dat dat veel goedkoper was. En niet alleen goedkoper, de grensovergang gaat ook veel sneller. De bus doet er ongeveer 12 uur over terwijl de trein er 24 uur overdoet. Dit komt omdat het hele treinstel op een Mongolisch onderstel gezet moet worden vanwege de 'Mongolische' spoorlijnen (die zijn smaller)..

Afijn, we kochten de tickets en we sprongen even in de lucht. Even een poeder cappuccino er in en bus 130 naar buiten Ulan Ude. Waar het landschap al erg op dat van Mongolië lijkt en ook een aantal tempeltjes te zien zijn ( dit las Alexa weer ergens op internet, maar hoe we er moesten komen was nog wel even lastig omdat het dorpje zó klein is dat het niet op de kaart te vinden is).

En het was het meer dan waard. Onze buikjes begonnen te kriebelen bij het wandelen over deze mooie vlaktes. Er was hier echt niet veel. Wel veel koeien en zwerfhonden. Ook een paar monniken en wat kleine tempeltjes waar sommige bewoners hun ding deden.

Eenmaal weer terug in Ulan Ude aten we in een Boerjatisch (mongools volk) restaurant en tevreden liepen we terug naar ons hostel. Daar zat onze man op ons en zijn bier te wachten en we gingen naar een cool place. Of naar 'Cool Place', bedoelde die, ja zo heette het ja.. Maar ik was minder cool hoor toen hij home vodka ging bestellen. Maar onze laatste avond in Rusland, nauwelijks Russen gesproken, nog géén bar bezocht, nog geen home vodka gedronken..

Ik kon niet anders en eerlijk, het was best oke! Ze maken het van suiker en is in een week al klaar, serveren het in een theepotje en voilà!

Op traditionele manier gedronken, diep boven je rechter schouder inademen, een shotje naar achter gooien, een stukje garlic bread onder je neus opsnuiven (niet te hard) en er een hapje van nemen.

Nog meer tradities besproken en het onderwerp homoseksueel kwam ook nog aan bod en dat bespaar ik jullie. 4 uur geslapen want om 6 uur ging de wekker.

Op naar Ulaanbaatar!