Best wel oké

10 sept 2017

We hebben de afgelopen dagen veel aanbevolen plekken gezien hoor. Kerken en parken en musea en nationalistische monumenten, noem maar op.

We zagen agenten die de stoplichten bedienden op locatie. We hebben chips met champignon crème soep aroma geproefd en gelachen om de Rus die onder mij in het stapelbed verschrikkelijke stinkscheten liet. Zo hard, dat hij naar de gang liep..

Ook was er dit weekend voornamelijk feest overal omdat de 870e verjaardag van Moskou gevierd werd. Er werden shows gehouden en er was dik uitgepakt aan versieringen en verkleedpartijen.

En dat was best wel okéom meegemaakt te hebben. Best wel oké.

Alles was strikt afgesloten, om de 10 meter stond er een agent, een ieder werd gefouilleerd en tassen werden doorzocht. Aan alle uiteindes van de straten stond er een zware vrachtauto of werkvoertuig.

Vandaag zijn we nog door het VDNKh park gelopen. Een park om naar monumenten en standbeelden te kijken. Ik heb er pijn van in mijn nekzo groot als ze zijn.

Dat was een behoorlijke tocht en ik geloofde mijn eigen ogen niet joh, want het stond er vol met ontiegelijk grote monumenten en gebouwen. In romeinse stijl vaak, en groot en eigenlijk best heel erg nationalistisch.

Ik kan het niet echt serieus nemen maar het is dus vrij serieus dat de overheid miljarden aan dit soort ongein pompt (terwijl de armoede behoorlijk hoog ligt hier hé).

Er werden gebouwen gerestaureerd, maar ook een hele hoop nieuw gebouwd. Wat er nu in de gebouwen zit was niet zo duidelijk. Maar voorheen was het enkel slechts een monument. Soms zag ik op de begane grond een lunchroom oid, maar veel was ook schijn denk ik, of het stond iig leeg.

Leuke weetjes;

Mannen staan in de metro meestal altijd op voor ouderen en vrouwen.

Op de roltrappen staat iedereen zonder uitzondering rechts en is links vrij.

Douanetraan

Dag1; 7 sept 2017

Zo'n dag als vandaag is misschien wel zo'n dag die ik later in volle glorie aan mijn kinderen zal vertellen.

Met een dik rood gezicht, nat van de tranen liep ik door de douane.

Ik kon mijzelf voor gek verklaren, waarom ik zo'n fijne vent in Nederland heb gelaten.

Maar het is goed om je plannen waar te maken, dat weet ik ook wel en uitstel zou het alleen maar lastiger maken. Dus dat doe ik nu.

Ik maak mijn plannen waar.

Vlucht Amsterdam-Riga Vlucht Riga-Moscow

Vertrek 10:20 Aankomst 20:00

(Dit hoeft natuurlijk allemaal niet zo lang te duren, zeker niet. Maar het scheelde wel bijna 10,- euro p.p! Ook hadden we ruim de tijd in Riga en hebben we een onbekende chips smaak geproefd).

Lachen naar het topje van de wereld

Vertrek.

In de ochtend stapten we in een busje met een paar Duitsers en een gids die ons naar het vliegveld zou brengen. We gaven onze gids wat tekenspullen voor zijn dochter, en een schetsje die ik gemaakt had van ons als bedankje. Hij was volgens mij best ontroerd en dat stak mij ook een beetje aan.

We namen afscheid en reden naar het vliegveld. We raakten in gesprek met de Duitsers, die ons vertelde dat elke auto een GPS heeft, en natuurlijk die camera's. Toeristen worden goed in de gaten gehouden en je kan absoluut niet van het pad af.

Er staat ook een limiet op toeristen in tibet en dat was denk ik ook waarom ons vliegtuig half vol was. We hadden een gezellige en mooie vlucht, vooral toen we langs de MOUNT EVEREST vlogen! Raar.. ik heb de aller hoogste berg van de wereld gezien.. heuj!

We maakte een tussenstop in Kathmandu van 1,5 dag, waarbij we weer onze oude vrienden zagen in Hotel Mandap. Zelfs Ashok, uit het dorpje Barna, was gekomen. We gingen uit eten in een local restaurant en aten 'Dal Bhat', heerlijk! Daarna dronken we nog een paar biertjes in een café en leerden ze 'Shithead' spelen met de spelkaarten.

Ik kwam naar Tibet omdat ik met eigen ogen wou zien hoe het er hier aan toe ging. Ik was op veel voorbereidt en had er al veel over gelezen maar zo erg als dit had ik het niet verwacht. Er is veel gebeurd eind jaren 60 en daarna. Maar nog steeds, de angst van China vormt zich in haat.. Ik vind het onbegrijpelijk en verschrikkelijk om te zien. En ik kan niets doen..

Maar o, wat heb ik een geweldige tijd gehad! Ik kijk er echt met veel vreugde naar terug! Veel gezien en nog meer genoten!

En ik was blij met al jullie leuke reacties! Dan wist ik in ieder geval dat mijn verhalen gelezen werden!

Dank jullie wel! Ik ga alvast sparen voor mijn volgende reis!

Veel liefs Emma

Winter voorproefje

Vijfde dag Lhasa; vandaag stonden we vroeg op, want we gingen naar het Namtso Lake. Ongeveer 6 uur rijden naar het twee na hoogste zoutwater meer van Tibet.

We hoorde dat het er toeristisch was en daar had ik nog niet bij stil gestaan. Ik vond het jammer, maar ook wel gewoon logisch want dat is 'China' gewoon..

We reden in Lhasa binnendoor, over zandwegen met ongelofelijke irritante drempels, en kuilen.. Oke ik was ook aan het schetsen in m'n boekje..

Maar ze waren bezig met een grote brede weg van China naar Lhasa..

We zagen veel legervoertuigen en later ook tanks en helicopters..

De trein was verderop stil gaan staan, zodat de inzittenden dit niet te zien kregen.

Lobsang vertelde dat je geen foto's mag maken van het leger, politie en alle overheidsgebouwen.

Dat wat ik dus al de hele tijd deed, en hierna alleen nog maar meer ben gaan doen (stoer hé)..

We reden al vrij snel tussen de mooie bergen, en overal om ons heen liepen yaks te grazen. Ik vind het ontzettend mooie dieren.. Kunnen alleen boven de 2900m leven anders gaan ze dood.

We stopten een paar keer, en ik liep het gras in tussen de yaks. Ik vond een hoorn en we stapten de auto weer in met een yak kaak en wervel.

We reden verder en verder en ik merkte op dat ook hier, in de middle of nowhere, kleine huisjes staan met de felrode Chinese vlag.

Dat zijn ze hier dus verplicht! Elk huis heeft een Chinese vlag en het is absoluut verboden de Tibetaanse vlag te hijsen.

Goed we kwamen aan bij het Namtso lake en het was tot mijn verbazing helemaal niet toeristisch..

We liepen een heuvel op, en met een tintelende kaak (zuurstofgebrek vanwege hoogte, 5000m) en behoorlijk buiten adem, kwamen we boven. Het uitzicht was adembenemend, en we zagen graag de zonsondergang. Er kwam ondertussen wel een grote regenwolk aan, en toen het begon te regenen liep ik terug. Ondanks mijn paraplu was heel mijn achterkant doorweekt, en door de stevige wind merkte ik dat ik winter tenen en handen had.

Ik ging in bed liggen met dikke kleren aan, drie dekens, en een kopje warm water.

De volgende morgen stonden we vroeg op. We gingen voor een nóg hogere heuvel, om daar de zonsopkomst te bekijken.

We liepen de heuvel op en ik moest af en toe stil staan om op adem te komen. Zeker wel om de tien stappen! De zon was al iets te zien toen ik bovenkwam en het uitzicht was echt prachtig! We bleven hier ongeveer een uur, zagen bergtoppen van 7000meter hoog, het oneindig grote meer, etc. etc. zie foto's.

Daarna reden we weer terug naar Lhasa, waar we een warme douche pakte en ons klaar maakte voor morgen, ons vertrek.

Vacuüm verpakt

Vierde dag Lhasa. We hadden Lobsang gevraagd of we naar een klein dorpje in de buurt konden gaan, omdat Lhasa niet meer zo schattig is als 30 jaar terug. We reden naar Drak Yerpa, ongeveer 4600m hoog en een klein uurtje rijden. Dit is een plek met veel grotten waar sommigen wel 15 jaar in mediteerden zonder er uit te komen. Ook koning song tsen gampo, die ervoor gezorgd heeft dat het Boeddhisme in Tibet kwam. De eerste koning die Tibet heeft verenigd. Toch waren er ook weer twee toeristenbussen, maar dat viel niet eens op in deze prachtige omgeving.

We liepen de trappetjes omhoog naar de grotten, ik wisselde 50yuan in voor 1yuan biljetten. De regering subsidieert niets van al deze eeuwen oude tempels. Ik dacht dat het park van het festival én Potala Palace op de werelderfgoed lijst staan maar snap niet dat ze Lhasa niet beschermd hebben en ook al die andere mooie (en veel vernietigde) tempels.

Als Dali en Lijiang zo goed onderhouden worden..

Dus het geld moet komen van de bewoners en een handje vol toeristen. Dus, daar liep ik dan, met een pakketje geld in mijn hand. Zo 'niet Hollands' als ik was, gaf ik de briefjes aan de verschillende goden, protectors en grotten.

We kochten een soort kaas in de vorm van een pannenkoekje langs het pad. Het rook naar kaas, en ik mis kaas.. Maar het smaakte anders.. Niet naar kaas in ieder geval en ook niet lekker.. Eigenlijk was het heel vies.

Gisteren liepen we door een park waarbij we allemaal dieren zagen. Kippen, eenden, vissen..

Lobsang vertelde dat veel mensen in de supermarkt een dier kopen en hier vrijlaten. Het geeft je een langer leven en ik vind het heel mooi inderdaad dat je een beest haar leven red! We wouden dit allebei graag doen.. maar we laten die vacuüm verpakte kip toch maar in de supermarkt liggen.

Lobsang liep terug naar de auto en wij liepen nog een mooie heuvel op. Het uitzicht was 'alweer' prachtig.. Zie de foto's!

Het is gewoon zo..

Derde dag Lhasa; vandaag sliepen we heerlijk uit. Lobsang zou ons om 10:30 ophalen want het was gelukt een kaartje te krijgen voor het Potala Palace. Er mogen per dag maar 300 toeristen naar binnen en het kost ongeveer drie werkdagen. Je hebt hier voor alles zo'n beetje je paspoort nodig en jawel voor Potala ook ons permit. We werden vier keer gecontroleerd, twee keer met ons paspoort en permit en één keer gefouilleerd. Het is oprecht makkelijker om intercontinentaal te vliegen, dan Potala Palace binnen te komen. Dan krijg je nog je kukuri mee (dik Nepalees mes).

We kregen 1 uur de tijd om binnen te zijn en dat werd genoteerd.

Het was dus niet extreem druk en Lobsang vertelde ons weer veel mooie dingen en ik vind het knap hoe hij AL die jaartallen kan onthouden. Van verschillende fresco's, goden, stupa's, noem maar op.

Je kunt hem álles vragen en daar ben ik blij om. Ik denk dat je eerst het boeddhisme moet begrijpen om 'de cultuur te proeven' van Tibet.

En nòg belangrijker; de geschiedenis tot heden..

Voorheen had je Potala Palace, de old town, de tempels, wat zandweggetjes en verderop nog wat kleine straatjes.

Op een ontzettend groot plateau omgeven door mooie bergen. Een heldere, brede rivier, mooie Tibetanen en veel yaks.

..In slechts 30 jaar tijd is hier een gigantische stad uit de grond gestampt.

Hoge gebouwen, véél winkels, nog véél meer appartementen, alle wegen zijn geasfalteerd, er staan hekjes langs de wegen (hekjes, jongens.. zoals in China) en een hoop Chinezen. Ook zie je veel verlichting als de reclameborden op gebouwen, 'versiering' in de straten (ik zou zeggen kermis), Chinese vlaggen en vooral veel controle/bewakers/camera's.

Het is hier normaal om op je woorden te letten en niet over politiek te praten. Bijna alle auto's/taxi's hebben camera's en afluisterapparatuur en de Chinezen hebben tijd zat om ook je mobieltje en het internet af te struinen. Ik was er eerst wat luchtig over, maar werd meerdere malen gewaarschuwd door de locals. Daarom stopte ik even met mijn blog. Ik liep de kans China, o.i.g. Tibet niet meer in te mogen later en nòg erger, voor onze gids Lobsang..

Een paar jaar geleden, volgens mij was het 2012..? Was er een toerist die een youtube filmpje poste op internet van Tibet. Het zal wel te maken hebben gehad met twee monniken die zich in brand staken.

Gelijk daarna sloot China de grenzen van Tibet en later kwamen er limieten op de hoeveelheid toeristen. Het werd lastig een visum en permit aan te vragen (hebben we gemerkt). Ook moest je voor 'China' komen en niet voor Tibet..

Dus dat is voornamelijk onze reden dat we ook door China gereisd hebben eerst.. (Wat goed heeft uitgepakt want ik heb mij zeeer vermaakt)!

We hebben een behoorlijk boekwerk moeten leveren aan het consulaat van China. Onze planning, plaatsen én alle boekingen bij de hotels, vliegtickets (waarvan we die uit Lhasa vervalst hebben dus), onze reden waarom we naar China wouden, wat onze ouders doen en familie..

Het klinkt te gek voor woorden, maar dit is het Communistische China. En je kan er vrij weinig aan veranderen.. Zelfs Nederland doet er aan mee..

Zo hoorde ik dat we de Dalai Lama niet willen ontvangen omdat het spanningen zou opleveren..TE GEK VOOR WOORDEN!

Goed, waar was ik? Oja Potala palace.. was mooi ja.

Het is gewoon zo..

Derde dag Lhasa; vandaag sliepen we heerlijk uit. Lobsang zou ons om 10:30 ophalen want het was gelukt een kaartje te krijgen voor het Potala Palace. Er mogen per dag maar 300 toeristen naar binnen en het kost ongeveer drie werkdagen. Je hebt hier voor alles zo'n beetje je paspoort nodig en jawel voor Potala ook ons permit. We werden vier keer gecontroleerd, twee keer met ons paspoort en permit en één keer gefouilleerd. Het is oprecht makkelijker om intercontinentaal te vliegen, dan Potala Palace binnen te komen. Dan krijg je nog je kukuri mee (dik Nepalees mes).

We kregen 1 uur de tijd om binnen te zijn en dat werd genoteerd.

Het was dus niet extreem druk en Lobsang vertelde ons weer veel mooie dingen en ik vind het knap hoe hij AL die jaartallen kan onthouden. Van verschillende fresco's, goden, stupa's, noem maar op.

Je kunt hem álles vragen en daar ben ik blij om. Ik denk dat je eerst het boeddhisme moet begrijpen om 'de cultuur te proeven' van Tibet.

En nòg belangrijker; de geschiedenis tot heden..

Voorheen had je Potala Palace, de old town, de tempels, wat zandweggetjes en verderop nog wat kleine straatjes.

Op een ontzettend groot plateau omgeven door mooie bergen. Een heldere, brede rivier, mooie Tibetanen en veel yaks.

..In slechts 30 jaar tijd is hier een gigantische stad uit de grond gestampt.

Hoge gebouwen, véél winkels, nog véél meer appartementen, alle wegen zijn geasfalteerd, er staan hekjes langs de wegen (hekjes, jongens.. zoals in China) en een hoop Chinezen. Ook zie je veel verlichting als de reclameborden op gebouwen, 'versiering' in de straten (ik zou zeggen kermis), Chinese vlaggen en vooral veel controle/bewakers/camera's.

Het is hier normaal om op je woorden te letten en niet over politiek te praten. Bijna alle auto's/taxi's hebben camera's en afluisterapparatuur en de Chinezen hebben tijd zat om ook je mobieltje en het internet af te struinen. Ik was er eerst wat luchtig over, maar werd meerdere malen gewaarschuwd door de locals. Daarom stopte ik even met mijn blog. Ik liep de kans China, o.i.g. Tibet niet meer in te mogen later en nòg erger, voor onze gids Lobsang..

Een paar jaar geleden, volgens mij was het 2012..? Was er een toerist die een youtube filmpje poste op internet van Tibet. Het zal wel te maken hebben gehad met twee monniken die zich in brand staken.

Gelijk daarna sloot China de grenzen van Tibet en later kwamen er limieten op de hoeveelheid toeristen. Het werd lastig een visum en permit aan te vragen (hebben we gemerkt). Ook moest je voor 'China' komen en niet voor Tibet..

Dus dat is voornamelijk onze reden dat we ook door China gereisd hebben eerst.. (Wat goed heeft uitgepakt want ik heb mij zeeer vermaakt)!

We hebben een behoorlijk boekwerk moeten leveren aan het consulaat van China. Onze planning, plaatsen én alle boekingen bij de hotels, vliegtickets (waarvan we die uit Lhasa vervalst hebben dus), onze reden waarom we naar China wouden, wat onze ouders doen en familie..

Het klinkt te gek voor woorden, maar dit is het Communistische China. En je kan er vrij weinig aan veranderen.. Zelfs Nederland doet er aan mee..

Zo hoorde ik dat we de Dalai Lama niet willen ontvangen omdat het spanningen zou opleveren..TE GEK VOOR WOORDEN!

Goed, waar was ik? Oja Potala palace.. was mooi ja.

Het Waanzinnige China

Wanneer wij in Dali waren:

In het hostel ga ik in gesprek met een meisje die er tijdens deze vakantie werkt. Ze slaapt op mijn kamer en verteld dat ze al 7 jaar studeert en nog 3 te gaan heeft om dokter te worden. Ik hoor een brok in haar keel en als ze verteld dat haar ouders dat gekozen hebben en zij haar studie niet leuk vind, lijkt het wel alsof ze moeite heeft haar tranen binnen te houden. Ik probeer voorzichtig door te vragen.. Ze zou graag lerares worden maar dat wordt minder goed betaald, en het is lastig een baan te vinden in het onderwijs. Ze verteld over de stress en risico's wat het als dokter met zich meebrengt en ik voel mij ongelofelijk schuldig als ze vraagt naar wat ik doe en of ik het leuk vind.. Of mijn ouders het voor mij gekozen hebben en of ik gelukkig ben.. Jeetje..

Het gesprek gaat verder en ze vraagt of ik nog een keer terug wil komen naar deze plek.

Ik vertel haar over de documentaires die ik gezien heb over China, en dat er dingen zijn die ik niet kan bevatten door het cultuurverschil. Over de hoeveelheid mensen die zelfmoord plegen en vooral over Tibet. Dat dit mij interesseert en ik dingen met eigen ogen wil zien.

Al dacht ik dit voorzichtig over te brengen, ze stemt er niet echt mee in. 'Who told you that?' zegt ze lacherig.

Het is even stil en ik probeer het nog een keer, bijvoorbeeld over het visum. Waarbij we niet konden vertellen naar Tibet te gaan en zelfs een ticket hebben moeten vervalsen. Ze lijkt het niet te horen en ik geef op.

Wat wil ik nou ook eigenlijk bereiken..

Het wordt mij nu wel erg duidelijk hoe belangrijk persvrijheid is en ook vooral het wereldwijde internet. Niemand krijgt iets mee hier.. Het is logisch dat dit als een grote waanzin klinkt..

Of nou ja niemand? Ik heb natuurlijk geen idee..