Tibet onder de duim

Onze tweede dag in Lhasa.. We stonden vroeg op en Lobsang bracht ons naar Drepung Monastery. In 1416 hebben ze deze de grootste van Tibet gemaakt. Ongeveer 8 km van ons vandaan, halverwege een 'heuvel' (berg). Het was er rustig, en we hadden een mooi uitzicht over Lhasa. We liepen omhoog, niet te vergeten dat je hier al moeite hebt met lopen op deze hoogte hé. Of nou ja, je kan niet omhoog lopen én praten/appeltje eten/jongleren.

Weer vertelde Lobsang ons vele verhalen en we luisterden aandachtig. We liepen verschillende gebouwen en kamers in; keuken, ontvangstruimte, etc.

Ik ging even 'zitten' en at een appeltje, ook Tibetanen willen wel eens een foto met je nemen dus dat deden we. Ik zat nog naast die vent, en hij keek naar de foto.. En zoomde schaamteloos in op mijn hoofd.. Ik vroeg mij af of hij wist dat ik nog ademde.. Goed.

We gingen verder, maakte een praatje met mooie Tibetanen, schoot wat fotootjes, je kent het wel.

Na de lunch deed ik een kort diep slaapje en werden we naar het Norbulingka Festival gebracht. Een festival waarbij ze het traditionele zomer resident van de 7e Dalai Lama openstellen.

De gehele omgeving komt kijken naar de opera, bezoeken paleizen van de verschillende Lama's en vooral de hele dag picknicken in het gras. Het was een fijne sfeer, al zag ik soms militairen intimiderend langs de mensen in het gras lopen en zoekend om hun heen kijken. Ik wou een foto maken maar ik val op want ik ben blond en iedereen staarde mij aan. Komt vast nog wel een keer..

We bezochten het paleis van de 14e lama en zijn tuin, zijn kamers, maar vooral de mensen om ons heen die continue hun gebed mompelen en gebogen langs je heen lopen. Op zo'n plek val je dus niet op..

Op straat zeggen de Tibetanen iets anders 'hello!' dan de Chinezen. Chinezen schreeuwen het namelijk en Tibetanen zeggen het in een vragende 'hello?' Én moet ik erbij vertellen, ik vind het leuk. Want ik kijk ook graag naar hen dus is het een soort gelijke oversteek. Vooral de oude vrouwtjes met hun klederdracht en de kindjes met hun lach.

Daarna liepen we af op het geluid van de opera. Ik zag de militairen weer lopen, maar dit keer met een groep mannen in pak (Weer geen foto)..

Maar goed, het is een voorstelling met verkleedpartijen, erg mooi om te zien. Rondrennende yaks en mooi geklede dansers en daarbij werd gezongen. Ik heb geen échte toeristen gezien, soms een paar 'Hello's! (van Chinezen dus). Maar meerendeel Tibetanen en dat maakte het ook zo fijn en knus.

En toen zag ik het groepje mannen in pak, en ik schoot die foto!! (Bewogen)

We belde Lobsang en hij haalde ons op. Hij was met een vriend die ook gids is. Hij kwam uit India en was wel eens in Polen geweest. Toen we vroegen of Lobsang wel eens een verre reis gemaakt had shockeerde ik best wel. Hij vertelde namelijk dat Tibetanen wel een ID krijgen, maar geen paspoort. Daardoor kunnen ze China niet uit. Chinezen krijgen wél een paspoort, maar ze zijn bang dat de Tibetanen zullen vertellen hoe het er hier aan toe gaat..

Jeetje mina..

We dronken een biertje en de barman zei; 'er is nog plek.'

Hoorde ik dat goed? De zelfde barman van gisteren is gewoon Nederlands??!!!

Daarna gingen we naar Dunya, het welbekende restaurant van haar Bobi's, momo's en Lassi's! Aten er heel lekker en goedkoop. Ik was op en wou eigenlijk weer terug naar het hotel, maar er stonden allemaal mannetjes met overdekte fietsjes die naar ons riepen. Even vragen wat het kost, 10yuan? Oke, we gaan wel ff naar 't Potala Palace. Schijnt in de avond mooi verlicht te worden en op het plein ervoor, wordt een fontein voorstelling gegeven met muziek. Nou, dat is 'precies' waar we de hele vakantie al naar op zoek zijn!

We gingen er heen, moesten een hekje over.. verder gewoon prima. Later bleek dat er controle ingangen waren zoals; 'OVERAL'.. Wel makkelijk binnen komen dan.. Volgende keer neem ik een brandende Monnik mee.. (Oke, nee sorry)..

We liepen het plein op, een grote poster van Mao, veel selfie-Chinezen, veel gekleurde (led)-verlichting, Chinese muziek.. hoe dan ook; veel Chinese invloeden.

Ik vind het behoorlijk intimiderend al dat China in Tibet..

China lijkt zo koppig.. Ze trappen de cultuur in de grond en stampen een nieuw China ervoor in de plaats.. Maar Tibet is juist geliefd door haar cultuur.. Ik snap het niet..

Als je door de straten rijdt, zie je allemaal nieuwe gebouwen, luxe winkels e.d. Maar niemand te zien.. Geen klant of toerist.. Ze bouwen hier voor in de toekomst, een toeristisch Tibet..

Een overdreven China in Tibet

De volgende morgen werd ik plots gewekt door Quinten om uit het raam te kijken. We reden op een plateau met stil hangende wolkjes naast bergen met sneeuw! Het zag er prachtig uit en ook mijn slaapburen keken met een glimlach naar buiten. Twee uur daarna zouden we aankomen in Lhasa en we zagen al nieuwbouw en werktuigen e.d.

Bij aankomst in een gigantische stationshal werden wij er gelijk uitgepikt om mee te komen en ons te laten registreren. Paspoort en natuurlijk onze permit. Dit was in een paar seconden al geregeld en we liepen door. Aan het einde van de weg stonden een aantal mannen te roepen en ik dacht, 'voor mij kijken, doorlopen' maar ik hoorde Elisabeth.. En dat is volgens mij geen Chinees.. Draaide mij om, en jawel dat is onze gids!

Of nee, niet dat ik hem herkende.. Maar een aardige Tibetaan die ons vriendelijk welkom heette en erg behulpzaam is. We stapten de auto in, waarna we door het nieuwe centrum reden van Tibet, en daar had hij gelijk wat over te vertellen. Want dit was in een paar jaar tijd erbij gekomen door de regering van China, en ja dat verhaal kennen we allemaal maar ik was meer verbaast over dát hij het zei. En zo kwamen er nog meer verhalen, en ik stelde hem ook veel vragen en joh, ik ben zò blij met deze gids! Misschien is het zo door de tijd heen verandert, maar we zagen ook steeds legerauto's met bemanningsleden met enge geweren om de mensen op straat onder hun hoede te houden. Ook zien we op elk huisje in de drukke winkelstraat de Chinese vlag.. Ik denk dat hij niet bang is en het wil laten weten aan de rest buiten Tibet. En we hoorden dat er eerder vele monasteries wel 8000 of 15.000 monniken hadden, en dat de regering het aantal heeft verlaagd naar 500. Er werd geen keuze gemaakt in wie wél en wie niet, de rest moest in het dorp gaan wonen.

Ook het feit dat als Chinezen in Tibet komen wonen en werken, ze meer betaald krijgen. Tibet moet zo snel mogelijk China worden. Dat heb ik ergens gelezen maar het is ook zo. Ik vind het verschrikkelijk.

Lobsang (gids) bracht ons naar het 'Yak Hotel' in de old town, om even bij te komen. Ik liep de badkamer in, en ik kon mijn ogen niet geloven, ik schoot zelfs in de lach. Onze badkamer.. heeft een BAD! Haha het klinkt gek, maar de hele vakantie houden we lekkere verhalen over matrassen en badkamers met warm water en broodjes kaas. En hier was hij gewoon.. Onaangekondigd!

Goed, ik nam een 'douche' en we gingen ergens lunchen. We bestelde Bobi ( pannenkoekje met groentes) en momo's met yakvlees. Heel lekker en we liepen even een rondje door de old town van Tibet. Om 15:00 kwam Lobsang die ons met de auto naar 'The Sera Monastery' bracht.

De verschillende monasteries die we deze dag bezocht hebben lieten zien hoeveel er is vernietigd eind jaren 60. Hij kon mij een aantal standbeelden en gebedsboekjes aanwijzen die nog origineel waren. Ook vertelde hij veel over het boeddhisme, de manier van leven als monnik en de werken die ze verrichten. Ik vind het boeddhisme het mooiste geloof dat er bestaat (tot nu toe; eigenlijk is het een levenswijze ipv een geloof). En fijn dat onze gids de tijd neemt om het te vertellen, ook de verschillende standbeelden en betekenissen etc. Al die tijd dat we in Nepal en China een Monastery in gingen, ontbrak dit alles.

Op de terugweg begon ik meer last te krijgen van mijn hoogteziekte.. Ik nam twee paracetamol maar had rust nodig.

Ik ging even op bed liggen en daarna aten we bij de buren yakvlees. Heel lekker en meer mals dan rund.

Mijn hoofdpijn was er nog steeds en mijn hakken tintelden heel de tijd. Ik had zin om te niksen.. Of in ieder geval een muziekje op te zetten en in bed te liggen of zo..

Ik nam een heerlijk warm bad, wat ik twee keer aanvulde met warm water en het hielp erg goed.

En nu lig ik in bed en ik denk dat ik zo ga overgeven..

Oneindigheid in de Tibet train

Momenteel zit ik in dé Tibet trein en het is prima te doen.

Ik vind het trouwens vreemd dat ik zo weinig toeristen zie hier in China. Met degene dìe we dan gezien hebben, zijn we ook wat mee gaan doen maar voornamelijk zitten er alleen Chinese toeristen in de hostels.

Die geen Engels kunnen hé!

De trein vertrok 14:50 en na een beetje vechten kwamen we als ezeltjes, zwaar bepakt bij de trein. Dat is ook een cultuurverschil... In Nederland sta je in de rij en als je niet oplet, geeft een ander aan dat je aan de beurt bent. Hier is het 'jammer dan'. Maar misschien komt dat omdat er zo ontzettend veel Chinezen zijn? Tis maar een theorie..

Ik heb prima geslapen, niks gemerkt van de snurkende vrouw onder mij en haar nachtcrème die stonk naar vlees, en er uit zag als een cactus (aldus Quinten). Ik slaap op drie hoog, naast een jongetje waarvan ik denk dat hij heel goed Engels kan maar te verlegen is een gesprek aan te gaan. Hij gaat ook naar Tibet dus ik heb de tijd om het te proberen. Na de eerste nacht was het landschap al zo erg veranderd! Uren lang reden we op vlaktes. Vlaktes met alleen wat gras en veel yaks en 'schaapgeiten'. Af en toe een tentje van een herder. In de verte was geen verandering en dit ging zo maar door. We kwamen langs een gigantisch meer waarvan ik het einde niet kon zien. Het bleek het Q?nghai Lake (Ongeveer 100x150km). China haar grootste meer. Het meer werd in 1960 gebruikt om torpedo's te testen. We lezen ook gelijk dat we op 3600m zitten.

Het werd heuvelachtiger en na een paar uur reden we langs een mooi zandkleurig bergachtig landschap. Aan de andere kant nog steeds oneindigheid aan vlakte.

Ik kan jullie wel vertellen over het landschap, maar dit moet je zelf ervaren denk ik.. Het is echt een beleving deze treinreis, want toen bij schemering zag ik diepe kloven in het zand waar water doorheen stroomde.. Shit nu doe ik het weer..

Maar goed, ik lees het boek: 'ZEN, en de kunst van het motoronderhoud' nu in rap tempo. Is trouwens wel écht een aanrader, een klassieker zeggen ze.. Stanley bedankt voor het lenen!

Maar nu om 22:00 zijn de lampjes uitgegaan en moest ik maar weer aan mijn blog.. Morgenochtend komen we om 10:00 aan en ik vind het best spannend..

Ik verwacht er veel van maar ook weer niet door alles wat er verandert is.. The Lonely Planet van 2015 verteld dingen die nu al zo anders zijn. China bouwt snel..

Ik zal wat meer mijn best moeten doen om het te zien, denk ik.

1000001 Chinese Photoshoot

De volgende morgen aten we weer heerlijk 'westers' in de old-town van Lijiang. Daarna pakten we de bus naar het vliegveld. Onze vlucht naar Chengdu ging om 17:50.

Aangekomen in Chengdu pakten we de taxi die ons voor een tientje, drie kwartier verder bracht. Een beetje over de vluchtstrook, en beetje in een mierenhoop van auto's kwamen we aan in ons super hippe hostel. The loft hostel, met veel moderne kunst en super lekker eten.

De volgende dag gingen we naar de Carrefour. We hadden gehoord dat je je ogen uitkeek hier en dat was ook zo. Ze verkochten de meest gekke dingen, gedroogde mosselen, varkenspoten, levende schildpadden, kikkers en vissen met een prijskaartje door hun vin..

Ik kocht hier wel mijn spullen voor nog geen 10,- euro bij elkaar. (schoenen, kleding en souvenirs).

Daarna pakte we de taxi naar een 16e eeuwse tempel 'The Wuhou Shrine'. Gebouwd 223 jaar na Christus.

Mooi om te zien hoe het koninkrijk er toentertijd uitzag op 150.000 m2 en hoe mensen tegenwoordig selfies maken met verschillende houdingen.

Hieronder even een lijstje :

1 : één vinger in wang geprikt

2 : twee handen een peace teken

3 : rondje met duim en wijsvinger, drie vingers omhoog

4 : blazen over je vier vingers naar t vogelstick

5 : arm omhoog vijf vingers omhoog.

6 : Chinese zeven, een telefoon maken met je hand

7 : James bond pistool aan zijkant en zwoel kijken

8 : schouders omhoog, duimen in, acht vingers zeggen 'i dunno'

9 : de tijgerklauw

10 : beide handen open en onder je hoofd als een prachte lelie.. Én je benen ge-X-ed!

Goed, onnatuurlijker kan niet! Maar wij hebben in ieder geval een album bij elkaar.

Daarna haalden we ons treinkaartje op voor Tibet en gingen we naar het grootste Shopping Centre van ...( geen idee of t Chengdu is of China of de wereld).

Hij was groot in ieder geval en we kochten onzin en pasten veel te dure kleren.

We aten in een Kaasrestaurant ; Cheese is Power! Aten spareribs ingerold in kaas met stokjes!

Het was best ok.. We pakte de taxi naar een groot standbeeld van Mao.. Daar waren we na 5 minuten wel weer op uitgekeken.. Het zicht op de stad was veel interessanter.. Hoge gebouwen, veeeel licht en grote beeldschermen met reclame.

Daarna dronken we nog een cocktail in ons hostel en gingen naar bed.

De volgende dag vertrekt onze trein naar Lhasa, Tibet.

Een twee-daagse treinreis die ontzettend mooi blijkt te zijn. De trein komt zelf namelijk al op 5000meter! We nemen onze hoogteziekte pilletjes, mijn muziek, boekje.. En ik kan niet wachten!

Ik heb er kriebels in mijn buik van! :)

Angst voor eigen leven

Tweede dag Shangri-la: met 8 man uit het hotel, pakte we een taxi naar National Park Shangri-la. Dit park is ontzettend groot en bezit 20% van alle vegetatie van China. Natuurlijk kopen we een ticket, en de parkbus brengt ons naar een plek waar we mogen lopen. Mogen lopen op een soort vlonder. Op de paden die zij als een verhoging van houten latten speciaal aangelegd hebben. Jeetje dit lijkt eerder nog Centerparks o.i.d. De natuur blijft hierdoor natuurlijk wel in zijn glorie en ik heb er ook echt wel van genoten! Maar wandelschoenen heb je hier niet echt nodig. Eerder je selfiestick, paraplu voor de zon en je slentertempo.

We liepen zo'n 5 uur en pakte nét voor de regen weer de bus terug.

Deze avond gingen we uit met de Italiaan en de 'Engels sprekende' Chinees. Het was erg gezellig, hebben het laat gemaakt en de volgende morgen stonden we beide, om 7:00 klaar om naar The Tiger Leaping Gorge te gaan!

Wandelschoenen aan en gaan.

We pakten de bus, een beetje brak wel.. Probeerde bij aankomst nog wat naar binnen te proppen en pakte een taxi naar de Up Tiger Leaping Stone.

Het stuk van de rivier die een behoorlijk flinke stroomversnelling heeft, en natuurlijk een grote rots in het midden waar het bruine water tegenaan klettert. Zo'n woeste rivier heb ik nog nooit gezien. En ik vroeg eerder zelfs nog of ik er kon zwemmen.. Haha nou, als je hier in terecht komt, ben je letterlijk één met de rivier.

Daarna begonnen we met het beklimmen van de 'Haba Snow Mountain' (5396m). De zon scheen volop, het zweet drupte van mijn hoofd en vanwege de hoogte, waren we snel buiten adem (2670m). Je kan hier zuurstofflessen kopen trouwens, voor deze hoogte een beetje een luxe, maar in Tibet (5000m) koop ik er zeker een paar!

We klommen 2 uur lang steen voor steen naar boven, kwamen nauwelijks anderen tegen maar zaten wel steeds op de hielen door twee Chinezen. Dat gaf ons weer energie om door te gaan, we zagen het namelijk als een soort van oorlogje. Maar goed, eenmaal boven was het uitzicht prachtig! Helaas waren de white peaks niet te zien vanwege wolken, maar we konden de Yangtze zien, en de gigantische berg 'Jade Dragon Snow Mountain' tegenover ons (5596m). We liepen een heel stuk verder op ongeveer de zelfde hoogte, bereikten zo de 2670m. Een fijne omgeving, met klokgeluidjes van de geitjes, en het ruige stuk van de Yangtze was nog steeds goed te horen.

We kwamen een uitzichtpunt tegen waarbij een bewoner haar kraampje neer gezet had en 10yuan vroeg als je langs haar naar het uitzichtpunt wou. Het is niets, maar het principe.. Dat deden we en het was echt heel mooi!

Rond een uur of 6 kwamen we aan bij Halfway, het hostel waar we wouden overnachten. We kregen een lege 'Dormitory room' met een hele wand van glas waardoor we een prachtig uitzicht hadden. En natuurlijk pakten wij de bedden naast het grote raam. We aten rijst met wat lekkere dishes en gingen uitgeput naar bed.

'S nachts werd ik wakker van Quinten, die aan alle kanten leeg liep. Dit ging zo elk half uur door en we hadden beide geen oog dicht gedaan. Dit kon geen hoogteziekte zijn, dacht ik. Eerder een virus of iets dergelijks..

De volgende morgen zei Quinten dat hij niet wou lopen, logisch. Dus ik ging er alleen op uit, liet wat geld achter en we spraken om 17:00 af bij een hostel waar we ons backpack achter gelaten hadden. Quinten zou nadat hij wat uren geslapen had, een taxi pakken.

Ik liep een weg naar beneden, ze vertelde mij namelijk dat je ook via de autoweg, langs de rivier terug kon lopen en het leek mij leuker om een 'andere' weg terug te pakken. Ik was vrij snel beneden en er passeerde mij soms wat auto's, maar niet veel. Ik liep continue langs de afgrond en had telkens ook een mooi uitzicht. Ik zag dat er vaak een mudslide geweest was en dat het asfalt weggegleden was, dit losten ze op d.m.v. stenen maar het zag er niet echt save uit.

Op een gegeven moment kwam ik weer bij de 'Up Tiger Leaping Gorge Stone' en nam nog maar eens een kijkje. Waar je toch wel weer behoorlijk veel trappen af, en weer op moet. Maar deze rivier heeft zo veel kracht, je kan er uren naar kijken als je niet steeds gevraagd wordt weg te gaan omdat ze dan ff een selfie kunnen maken op jou plekje.. Goed, vandaag was ik meer tastbaar voor Chinezen die naar mij keken, wijsten en lachten en ik besloot maar weer verder te gaan. Ze wijzen en roepen namelijk 'white goreng', wat 'blanke' betekend en normaal wijs ik terug en roep ik 'djang goreng', wat Chinees betekend. Daar kijken ze dan even raar van op. Ook als ze je passeren en 'HELLO' roepen, zeg ik 'Nihou'.. en dan weten ze niet meer wat ze moeten met hun leven.. Okee grapje.

Ik liep verder, de weg was hier behoorlijk wat drukker vanwege die attractie. Ik werd continue omvergeblazen door vrachtauto's en toeristenbussen.. En ik liep nog steeds langs die afgrond en ik kan jullie deze weg zeer afraden.

Maar ik kon ook niet meer terug, dus ik deed extra voorzichtig en liep met zweethandjes door drie tunnels zonder stoepje..

Maar ik doe dit nooit weer, sorry papa en mama..

Aangekomen om 16:30 bij Jane's Tibetan G.H. was er nog geen Quinten te bekennen. Ik trok mijn bergschoenen uit, mijn sokken en strekte mijn verkrampte tenen.

Ik wachtte anderhalf uur en nu was ik best wel even zenuwachtig of hij wel genoeg geld had gehad voor de taxi, misschien was er iets gebeurd.. In ieder geval was er geen mogelijkheid hem te bereiken..

Maar daar was 'ie'! Finally, en we konden door. Hij vertelde dat de auto stuk was en dat hij 1,5 uur moest wachten op een andere taxi. Én dat hij misschien wel wist waarom hij zo ziek geworden was. Er lag namelijk een geopende waterfles onder zijn bed, die hij voor het slapen gaan, met volle teugen naar binnen geslokt had, die Quinten..

We pakte een taxi, die zei in 15 min te vertrekken en wij wisten hoe snel de keuken in China was dus bestelde twee dishes met rijst. Maar dit duurde al 15 minuten en met schaamte op mijn gezicht zag ik andere mensen in ons taxibusje wachten. Ik dacht, ik betaal en we gaan. Maar de chauffeur laste een pauze van 20min. in. We aten razend snel, en wél met stokjes niet te vergeten, jongens! Erwtjes, met stokjes.

De mensen tegenover mij keken met grote ogen en een brede grijns en het gelach werd steeds harder. Maar het maakte mij echt niet meer uit, ik ben snel in erwtjes eten met stokjes, hoe koel is dat?!

We stapten het busje in en gelukkig moesten we nog op anderen wachten. Ze verstaan nog steeds geen Engels dus uitleggen gaat ook niet..

We reden een andere weg om de tolwegen te vermijden maar het koste niet veel meer dan 30min extra.

Terug in Lijiang sliepen we in hetzelfde hostel als eerst; Garden Inn, en werden met open armen ontvangen. Ook al stonk ik naar zweet en zweetkleren van gister.. Ik nam een heeeeeerlijk warme douche(eerste keer dat ik toe ben aan warm water), en ging tevreden slapen.

Hoogteziekte in Shangri-la 3200

Onze reis naar Shangri-la (ik mag het blijkbaar Tibetaans dorp noemen, maar dit plaatsje ligt in Yunnan) was erg fijn. We deden er 6 uur over i.p.v 4, maar ik genoot ervan om naar buiten te kijken. Achter mij zaten twee oude vrouwtjes leunend op mijn stoel en kauwend op wat zaagsel o.i.d. Ze vonden ons nogal interessant en soms voelde ik dat ze mijn haar stiekem vast hadden..

Al snel waren we in het berggebied en ik zag een lange, bruine, brede rivier.. En toen ik dat zag voelde ik een soort rare opluchting. Want ik wist dat dit de Yangtze was en de rivier heeft veel verhalen.

Ik was het gehijg in mijn nek in ieder geval totaal vergeten..

We reden hoger en hoger en kwamen op 3200 meter hoog aan in Shangri-la. Prachtige bergen, heuvels, vlaktes, yaks en mooie oude vrouwtjes.

Toch zagen we dat ze ook werkten aan een rails voor de hogesnelheidstrein en talloze nieuwe gebouwen, wat de omgeving echt verstoorde..

We legde onze spullen bij ons hotel 'Kevin' waar de gastvrouw iets te hard haar best deed met complimentjes geven en aten wat in de old-town. Vorig jaar is hier een gigantische brand geweest die het grootste deel van de old-town verwoest heeft (1300 jaar oud).

We bezochten een tempel met het grootste gebedsmolen van China en hadden een mooi uitzicht over de stad. Op het plein klonk muziek en tientallen Chinezen stonden in een cirkel te dansen. Dit doen ze veel in China en ze zien het als gymnastiek. Meestal staan er 2 of 3 mensen in het midden die je na kan doen. Dat deden wij in ieder geval niet en we liepen een leeg cafe binnen omdat we mongoolse muziek hoorde. Ze waren nog aan het oefenen maar ik was nu al fan. We dronken een paar biertjes met ze en ik nam alle nummers op met de go-pro. Ze hebben nog geen album of website, alleen een facebook account.

Om 23:30 lag ik al in m'n bedje en om 5:30 werd ik wakker van knallende koppijn. Ik bleef nog 2,5 uur liggen in de hoop dat het minder werd maar moest juist overgeven. Dit is dus hoogteziekte, good to know.

Omdat we maar kort de tijd hadden in Shangri-la, stond ik maar op en wachtte ik op twee andere toeristen waarmee we de taxi kosten konden delen. We wouden allemaal om het meer rijden, een Monastery bezoeken en nog veel meer, dus huurde we een taxi voor een hele dag (Nog geen tientje p.p.).

The huppelepup lake was ontzettend groot en het water stond hoog. Je kon alleen de daken nog zien van de houten schuurtjes.

Het is zo langgerekt en prachtig om te zien. De lucht is ijl en de zon scheen volop!

Daarna bezochten we het Songzanlin klooster, een van de grotere monasteries. 800 lama's in een dorp van heilige gebouwen. Goed om te zien, al is bijna elk hetzelfde.. ( ik ken in ieder geval een hoop goden nu).

We reden terug en nog een beetje verder, op naar een hot spring.

Ik was erg verrast toen ik een grote rotswand zag waar een rivier onder door stroomde, een zwembad daarnaast, (weinig Chinezen), de sauna én het uitzicht. Nooit eerder was ik in een echte hot spring geweest en drie uren lang genoten we van de warmte en de sterren. Daarna waren we zo moe, dat we nog wat aten, een klein biertje dronken en gingen slapen.

Geduld les 1

De volgende morgen sta ik om 6 uur op. Pak mijn tas in, trek ik lange kleren aan en mijn bergschoenen.

Als ik wil afrekenen blijkt dat er geen bus voor ons gereserveerd is. Hij zegt dat ze om het half uur gaan dus dat is nog ok. Als we dan toch nog een beetje tijd hebben, wil ik heel graag naar de apotheek om Deet te halen. Ik heb gister een foto gemaakt van de spray. We lopen 15 minuten, apotheek dicht. Lopen weer 15 minuten, maar deze is ook dicht. We wachten een half uur tot hij open gaat. Geen Deet.. Dan lopen we weer naar de eerste apotheek maar hij is nog steeds dicht. Een voorbijganger zegt dat er 5 min hiervandaan nog een zit. We lopen er heen en ze schud nee, geen Deet. Ik probeer al een mug na te doen en dat vinden ze allemaal heel grappig, maar we zijn nu een uur niets opgeschoten terwijl iedereen, na het zien van de foto ons naar een apotheek wijst.

Goed, laatste kans.. Om half 9 ging de eerste apotheek dan eindelijk open.. Maar alweer een 'nee'. Weer probeer ik met gebaren een mug en een beet en dat ze weg blijven na te bootsen maar ze schieten allemaal in de lach. Maar ik heb het nu echt gehad, kan er totaal niet om lachen.. Waarom, als iedereen op straat weet wat het is, ons hier naartoe wijst.. Waarschijnlijk ook iedereen het gebruikt vanwege de malariamug.. WAAROM??!! En uiteindelijk vertrekken we met wéér een potje NA de beet en een soort parfum..

We besluiten vandaag maar niet naar de Tiger Leaping Gorge te gaan.. We gaan naar Shangri-la.. Hopelijk hebben ze daar meer 'verstand' van zaken..

Lijiang en de ijskoffiekoningin

Mijn tweede dag Lijiang.. Ik ontliep de bewakers weer bij de ingang en at een chicken sandwich met een ijskoffie in de old town. Ik weet het, maar af en toe mag ik best westers eten..

Een paar foto's met Chinezen verder, liepen we de rivier omhoog die ons naar een mooi groot park leidde met veel grote vijvers en treurwilgen. Maar toen moest ik er toch aan toegeven om een dagticket te kopen.. Shit, verloren.

Ik wou graag naar het museum van de Naxi Dongba cultuur. Zo'n 1000 jaar oud met hun eigen hiërogliefen die ze nog steeds gebruiken. Prachtig om te zien hoe ze hun taal verbeelden in kleine afbeeldingen. Veel komt ook overeen met het Chinees maar dat is toch meer 'versimpeld'. Het museum is gratis maar je loopt er ook zo doorheen.

Daarna besluit ik een winkel te zoeken waar ik een hempje kan kopen maar dit is zwaar mislukt. Chinezen zijn als de dood voor de zon. Ze dragen hier in de hitte lange kleding, paraplu's en ze smeren ook crèmes met wit pigment..

Maar goed, wel veel andere 'niet dringende' spullen gevonden met mijn koopdrift.

We drinken ergens een biertje en ok ik waag toch nog een poging om een hempje te vinden.

Hier raak ik Quinten kwijt en ik ga op een super mooie plek zitten om te eten. Wéér bestel ik een ijskoffie en wat patatjes want ik heb geen trek (af en toe mag ik best westers...).

Al snel komen er twee meisjes naar mij toe voor een praatje. Een van de meisjes kan super goed Engels (voor Chinezen).

Dus na een tijdje vraag ik haar of ze weet waar ik Deet kan kopen. We zitten hier in een gebied met het risico op malaria dus misschien niet zo'n heel gek idee....

Nee ok, het is eigenlijk gewoon super dom en ik stress hem heel erg op het idee alleen al.. Maar dus door omstandigheden bladiebla..

Ze brengt mij naar de apotheek, een kwartier hiervandaan. Geeft mij een crème die ik twee keer per dag moet smeren en ik pak maar nog een tube. We lopen terug en ze wil graag een foto maken natuurlijk. Prima! Lachen, peace, duim omhoog.. je weet wel hoe dat gaat. Terug in het restaurant smeer ik mij eerst helemaal in met de crème. Ze kijkt mij een beetje verbaast aan. De serveerster leest de tube en kijkt mij ook wat vervreemd aan. Het voelt wel erg koud en dan kom ik er achter dat het voor NA de beet is.. Pfff communicatie.. Het meisje geeft mij een spray die wel tegen de muggen is maar ik heb tranen in mijn ogen van al die verfrissing. Dan komen de moeders van de meisjes bij mij zitten, bestellen (alweer ja) een ijskoffie voor mij en maken foto's. Lachen, duim omhoog, lachen, peace, lachen, lachen en mijn wangen beginnen kramp te krijgen.

De moeder en dochter zeggen dat ze een liedje voor mij willen zingen en dat vind ik best wel geinig. Ze gaan op het podium staan en ik applaudisseer met verkrampte wangen. Daarna wil het andere meisje een liedje voor mij zingen, en zij heeft wél echt een mooie stem! We wisselen contactgegevens uit, want ik wil graag wat terug doen. Ze welkom heten in Amsterdam bijvoorbeeld en ik krijg al meteen een mail met een shitload aan foto's.

Ik vertel haar dat ik nu echt moet gaan omdat ik morgen om 7:00 de bus moet pakken naar The Tiger Leaping Gorge. Een moeder die dus geen Engels kan schenkt weer wat thee in en deelt Raffaelo's uit. Ik drink de twee slokjes op en ze schenkt weer bij. Oke, ik vertel ze dat ik nu echt moet gaan en geef iedereen een dikke knuffel en bedank ze.

Ik loop terug, in een best tempo door de menigte naar mn hostel. Gelukkig ligt Quinten in zijn bed.

Lijiang was fijn, maar nu wil ik slapen.